Οι κύριες Χριστιανικές ομολογίες πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού. Αυτό είναι θεμελιώδες άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Η πρώτη φορά που βρίσκουμε τον όρο Υιός του Θεού στην Καινή Διαθήκη είναι στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 1 και εδάφιο 35:
«Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιο θα έλθει πάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει· δια τούτο και το άγιο που θα γεννηθεί από σένα θα ονομαστεί Υιός Θεού.»
Αξίζει να προσέξουμε ότι από το Υιός Θεού λείπει το άρθρο που θα παρέπεμπε στη μοναδικότητα του Ιησού ως υιού του Θεού. Το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή: πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι· διο και το γεννώμενον εκ σου άγιον κληθήσεται υιός θεού.»
Ώστε ο Ιησούς θα αποκαλείτο υιός Θεού και δεν ήταν ο Υιός του Θεού ο μονογενής. Προσέξτε το ρήμα «θα ονομαστεί». Επίσης το 'υιός' δεν είναι γραμμένο με κεφαλαίο. Έχει σημασία αυτό, και δεν μπορεί να είναι λάθος εκ παραδρομής σ' ένα τόσο σοβαρό για το Χριστιανισμό θέμα.
Ας εξετάσουμε τώρα άλλα εδάφια της Γραφής για να δούμε εάν ο όρος "υιός θεού" ήταν συνηθισμένος στη Βίβλο.
«Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή στη Μαδιάμ: Πήγαινε, επίστρεψε στην Αίγυπτο· επειδή, πέθαναν όλοι οι άνθρωποι εκείνοι που ζητούσαν την ψυχή σου.
(…) Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Όταν πας και επιστρέψεις στην Αίγυπτο, πρόσεξε να κάνεις μπροστά στον Φαραώ όλα τα θαυμάσια, που έδωσα στο χέρι σου· (…) και θα πεις στον Φαραώ: Έτσι λέει ο Κύριος· υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ· και σε σένα λέω: Εξαπόστειλε τον υιό μου για να με λατρεύσει.» (Έξοδος 4: 19-23)
Εδώ βλέπουμε ότι ο λαός του Ισραήλ ονομάζεται "υιός" του Κυρίου, και μάλιστα πρωτότοκος. Υπάρχουν και άλλα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που το επιβεβαιώνουν:
«Εσείς είστε υιοί του Κυρίου του Θεού σας· (…). Επειδή είσαι λαός άγιος στον Κύριο το Θεό σου· και ο Κύριος σε εξέλεξε για να είσαι σ' αυτόν λαός εκλεκτός, περισσότερο από όλα τα έθνη που είναι επάνω στη γη.» (Δευτερονόμιο 14: 1-2)
Ώστε ο Κύριος διάλεξε το λαό του Ισραήλ να είναι λαός άγιος, εκλεκτός περισσότερο από όλα τα έθνη της γης, να είναι "υιοί" του Θεού.
«Και εκείνη τη νύχτα έγινε λόγος του Κυρίου προς τον Νάθαν, λέγοντας: Πήγαινε, και πες στον δούλο μου τον Δαβίδ: (…)
Αφού συμπληρωθούν οι ημέρες σου, και κοιμηθείς μαζί με τους πατέρες σου, θα σηκώσω ύστερα από σένα το σπέρμα σου, που θα βγει από τα σπλάχνα σου, και θα στερεώσω τη βασιλεία του.
Αυτός θα οικοδομήσει οίκον στο όνομά μου· και θα στερεώσω τον θρόνο της βασιλείας του μέχρι τον αιώνα· εγώ θα είμαι σ' αυτόν πατέρας, κι αυτός θα είναι σε μένα υιός· (…)» (Β´ Σαμουήλ, 7: 4-5α, 12-14α)
Εδώ έχουμε μια προφητεία του Νάθαν για το Σολομώντα, τον υιό του Δαβίδ, ο οποίος επρόκειτο να οικοδομήσει έναν οίκο (ναό) για τον Κύριο, τον περίφημο Ναό του Σολομώντα. Προσέξτε ότι ο Θεός αποκαλείται ‘πατέρας’, και ο Σολομών ‘υιός’.
Ακολουθεί άλλο εδάφιο που επιβεβαιώνει ότι η επιλογή του ποιος θα είναι "υιός" είναι αποκλειστικά του Κυρίου. Μιλάει ο Δαβίδ:
«Και μου είπε: Ο Σολομών, ο υιός σου, αυτός θα οικοδομήσει τον οίκο μου και τις αυλές μου· επειδή αυτόν εξέλεξα υιό σε μένα, και εγώ θα είμαι σ' αυτόν πατέρας.» (Α´ Χρονικά, 28: 6)
Δεν υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι ο ίδιος ο Κύριος επιλέγει ποιον θα υιοθετήσει! Κι ενώ όλοι οι άνθρωποι είμαστε δημιουργήματα, δηλαδή παιδιά του Θεού, με την πνευματική έννοια μόνο εκείνοι που είναι εκλεκτοί, δηλαδή που η καρδιά τους είναι προσκολλημένη στον Κύριο, παίρνουν τον τίτλο του "υιού", τουλάχιστον στη γλώσσα της Αγίας Γραφής.
Τώρα το ποιος κάνει το πρώτο βήμα, εάν δηλαδή ο άνθρωπος με την ελεύθερη θέλησή του αποφασίζει να υιοθετηθεί πνευματικά από το Θεό, ή εάν ο Κύριος προεπιλέγει κάποιους να είναι οι εκλεκτοί του, δεν είναι εύκολο ν’ απαντηθεί. Μάλλον το δεύτερο πρέπει να συμβαίνει, αλλά ο καλούμενος έχει την ελεύθερη θέληση να απορρίψει την υιοθεσία. Πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί…
Υπάρχουν πολλά ακόμη εδάφια στην Παλαιά Διαθήκη όπου ο λαός του Ισραήλ αποκαλείται "υιός" του Θεού. Παραθέτω μερικά, και ο αναζητητής της αλήθειας μπορεί να τα μελετήσει χωρίς προκατάληψη: Ησαΐας 63: 8, 16β – Ιερεμίας 3:19 – Ιερεμίας 31: 9β – Ωσηέ 1:10 – Ωσηέ 11-1.
Υπάρχει όμως και εδάφιο όπου οι Ισραηλίτες δεν αποκαλούνται απλά "υιοί θεού" αλλά και θεοί!
«Εγώ είπα, θεοί είσθε σεις και υιοί Υψίστου πάντες· Εσείς όμως ως άνθρωποι αποθνήσκετε, και ως εις των αρχόντων πίπτετε.» (Ψαλμοί 82: 6-7)
Φυσικό είναι, αφού όλοι οι άνθρωποι είναι υιοί του Υψίστου, να συμμετέχουν στη θεία φύση, δηλαδή να είναι θεοί εν δυνάμει, αν και δεν το γνωρίζουν.
Ας δούμε τώρα τι λέει η Καινή Διαθήκη για τη θεία υιοθεσία, και κυρίως τι είπε ο Ιησούς για τον εαυτό του. Μήπως δήλωσε κάπου ότι είναι ο μοναδικός, δηλαδή ο μονογενής Υιός του Θεού; Μήπως δήλωσε ότι είναι Θεός ίσος με τον Πατέρα, όπως τον θέλει το αυθαίρετο δόγμα της Αγίας Τριάδας; Μήπως άραγε ο Σατανάς όταν τον δοκίμασε στην έρημο, τον προσφώνησε ως Θεό;
«Τότε ο Ιησούς οδηγήθηκε από το Πνεύμα στην έρημο για να πειραχτεί από το διάβολο. Και αφού νήστεψε 40 ημέρες και 40 νύχτες, έπειτα πείνασε. Και όταν ήρθε σ' αυτόν ο πειράζων, είπε: Αν είσαι Υιός του Θεού, πες αυτές οι πέτρες να γίνουν άρτοι.» (Κατά Ματθαίον 4: 1-3)
Στο ξεκίνημα της θείας αποστολής του Ιησού, ο "διάβολος", έχοντας πάρει την άδεια από το Άγιο Πνεύμα, δοκίμασε τον Ιησού σε αυτό που εκείνος είχε δηλώσει ότι είναι, δηλαδή Υιός του Θεού. Εάν ο Ιησούς είχε δηλώσει ότι είναι ίσος με το Θεό, μάλιστα το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, τότε ο πειράζων θα τον προσφωνούσε έτσι και θα τον δοκίμαζε ανάλογα.
Σε μια άλλη περίπτωση τα δαιμόνια τον αποκάλεσαν επίσης "υιό του Θεού", και όχι θεό:
«Και όταν ήρθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, καθώς έβγαιναν από τα μνήματα, υπερβολικά άγριοι, ώστε κανένας δεν μπορούσε να περάσει από εκείνον τον δρόμο.
Και ξάφνου, έκραξαν, λέγοντας: Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ προ καιρού για να μας βασανίσεις;» (Κατά Ματθαίον 8: 28-29)
Παρόλο που οι δαιμονισμένοι δεν είχαν ξαναδεί τον Ιησού, τα δαιμόνια που είχαν κάνει κατάληψη γνώριζαν ότι ο Ιησούς ήταν υιός του Θεού, κι επομένως είχε τη δύναμη να τα εκβάλει.
Στους Μακαρισμούς, ο Ιησούς απέδωσε τον τίτλο του υιού του Θεού και στους ειρηνοποιούς. Τόσο αναγκαία είναι η εγκαθίδρυση της ειρήνης για την ευημερία των ανθρώπων, ώστε εκείνοι που αγωνίζονται για να την εγκαθιδρύσουν στη γη θα ονομαστούν υιοί θεού. Πιο υψηλός τίτλος από αυτόν δεν υπάρχει:
«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί· επειδή, αυτοί θα ονομαστούν υιοί Θεού.» (Κατά Ματθαίον 5: 9)
Ένας άλλος σίγουρος τρόπος για να κερδίσει κάποιος τη θεία υιοθεσία, κι επομένως θεϊκές ιδιότητες, είναι να προσεύχεται για εκείνους που τον καταδιώκουν:
«Εγώ, όμως, σας λέω: Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταρώνται, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και να προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν· για να γίνετε υιοί του Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς, επειδή αυτός ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους.» (Κατά Ματθαίον 5: 44-45)
Στα επόμενα εδάφια βλέπουμε μια ξεκάθαρη ομολογία του Ιησού για τον εαυτό του:
«Οι Ιουδαίοι έπιασαν, πάλι, πέτρες, για να τον λιθοβολήσουν.
Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ' αυτούς: Πολλά καλά έργα από τον Πατέρα μου έδειξα σε σας· για ποιο έργο απ' αυτά με λιθοβολείτε;
Οι Ιουδαίοι αποκρίθηκαν σ' αυτόν, λέγοντας: Για καλό έργο δεν σε λιθοβολούμε, αλλά για βλασφημία, και επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό.
Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ' αυτούς: Δεν είναι γραμμένο μέσα στον νόμο σας, "εγώ είπα, είστε θεοί"; Αν εκείνους είπε θεούς, προς τους οποίους έγινε ο λόγος του Θεού, και η Γραφή δεν μπορεί να αναιρεθεί, εκείνον τον οποίο ο Πατέρας αγίασε και απέστειλε στον κόσμο, εσείς λέτε "Βλασφημείς", επειδή είπα ότι είμαι Υιός του Θεού;» (Κατά Ιωάννη, 10: 31-36)
Εδώ ο Ιησούς είχε μια χρυσή ευκαιρία να ομολογήσει ότι είχε γεννηθεί με υπερφυσικό τρόπο, με Πατέρα το Άγιο Πνεύμα, κι ότι ήταν Θεός. Όμως επιβεβαίωσε τον ισχυρισμό του ότι ήταν απλά υιός του Θεού, και ούτε καν ο μονογενής υιός του Θεού. Το τι σημαίνει ο πατέρας αγίασε και απέστειλε στον κόσμο θα κατανοήσουμε από τα επόμενα εδάφια:
«Και έρχονται σε κάποιο σπίτι· και συγκεντρώνεται πάλι ένα πλήθος, ώστε αυτοί δεν μπορούσαν ούτε ψωμί να φάνε.
Και όταν οι συγγενείς του το άκουσαν, βγήκαν για να τον πιάσουν· επειδή έλεγαν, "Είναι εκτός εαυτού."
Και οι γραμματείς, που κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, έλεγαν ότι έχει τον Βεελζεβούλ, και ότι διαμέσου του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια.
Και αφού τους προσκάλεσε, τους έλεγε με παραβολές: "Πώς είναι δυνατόν ο σατανάς να βγάζει τον σατανά; Και αν μια βασιλεία διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, η βασιλεία εκείνη δεν μπορεί να σταθεί · και αν ένα σπίτι διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, το σπίτι εκείνο δεν μπορεί να σταθεί. (…)
Σας διαβεβαιώνω ότι, όλα τα αμαρτήματα θα συγχωρηθούν στους γιους των ανθρώπων, και οι βλασφημίες όσες βλασφημήσουν· όποιος, όμως, βλασφημήσει στο Πνεύμα το Άγιο δεν έχει συγχώρηση στον αιώνα, αλλά είναι ένοχος αιώνιας καταδίκης"· επειδή, έλεγαν, "Έχει ακάθαρτο πνεύμα."
Έρχονται, λοιπόν, οι αδελφοί και η μητέρα του, και αφού στάθηκαν έξω, έστειλαν σ' αυτόν κάποιους και τον φώναζαν· και ένα πλήθος καθόταν ολόγυρά του· και του είπαν: "Δες, η μητέρα σου και οι αδελφοί σου έξω σε ζητούν."
Και τους απάντησε, λέγοντας: "Ποια είναι η μητέρα μου ή οι αδελφοί μου;" Και κοιτάζοντας ολόγυρα στους καθισμένους γύρω του, λέει: "Δέστε η μητέρα μου και οι αδελφοί μου· επειδή, όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, αυτός είναι αδελφός μου, και αδελφή μου, και μητέρα μου".» (Κατά Μάρκον 3: 20-35)
Με άλλα λόγια, όποιος κάνει το θέλημα του Θεού είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα του Ιησού, δηλαδή υιός και θυγατέρα του Θεού, όπως και ο ίδιος. Τώρα, το γεγονός ότι οι συγγενείς του Ιησού θεωρούσαν ότι ήταν εκτός εαυτού και ήθελαν να τον συλλάβουν, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι δεν είχαν ιδέα για τη δήθεν υπερφυσική σύλληψη του Ιησού. Βλέπετε η Καινή Διαθήκη, όσο μαγειρεμένη και παραποιημένη και αν είναι, εμπεριέχει και εδάφια που αποκαλύπτουν την αλήθεια ώστε όσοι επιμένουν να προσκολλώνται στην πλάνη να είναι αναπολόγητοι.
Ένα άλλο εδάφιο, όπου ο Ιησούς αναφέρεται στους αδελφούς του, και το οποίο στηρίζει την αλήθεια ότι ο Ιησούς δεν θεωρούσε τον εαυτό του κάτι διαφορετικό από εκείνους είναι και το ακόλουθο:
«Ο Ιησούς λέει σ' αυτήν: Μη με αγγίζεις· επειδή, δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου· αλλά, πήγαινε στους αδελφούς μου, και πες τους: Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας.» (Κατά Ιωάννη, 20:17)
Ο λόγος αυτός έγινε προς τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ο Ιησούς διευκρινίζει ότι θα ανέβη προς τον Πατέρα του και Πατέρα των μαθητών και μαθητριών του που τους αποκαλεί αδελφούς, προς το Θεό του και Θεός τους. Εδώ δεν χωρούν παρερμηνείες. Ο Ιησούς είχε την ευκαιρία να πει ότι ανεβαίνει να πάρει τη θέση του στα δεξιά του Πατρός, όπως το θέλει το χριστιανικό δόγμα, και ν’ αναλάβει το ρόλο του ως μέλος του υποτιθέμενου Τριαδικού Θεού. Δεν το είπε όμως διότι προφανώς δεν είχε αυταπάτες.
Στο επόμενο εδάφιο, ο Απόστολος Παύλος διευκρινίζει ποιοι είναι "υιοί του Θεού":
«Επειδή, αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου του Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις του σώματος, θα ζήσετε.
Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι υιοί του Θεού.» (Προς Ρωμαίους 8: 13-14)
Το ανωτέρω εδάφιο είναι απόλυτα σαφές για το ποιοι είναι "υιοί του Θεού": όλοι όσοι ζουν σύμφωνα με την καθοδήγηση του Πνεύματος του Θεού και δεν υποκύπτουν στις επιταγές της σάρκας. Να λοιπόν ποιος είναι ο τρόπος να γίνει ο καθένας υιός του Θεού: να διοικείται από το θείο πνεύμα, δηλαδή τη συνείδησή του. Να σκέπτεται, να μιλάει και να δρα σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του εσωτερικού ανθρώπου, του Ανώτερου Εαυτού.
Επομένως, είμαστε όλοι εν δυνάμει υιοί και θυγατέρες του Θεού, αρκεί να παραδώσουμε τη θέλησή μας στο Άγιο Πνεύμα, όπως έκανε ο Ιησούς. Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει παραίτηση από την κριτική σκέψη και τη λογική. Απεναντίας, σημαίνει τη διαρκή χρησιμοποίησή τους ώστε να μην παρασυρθούμε σε θρησκευτικές και άλλες πλάνες, και να είμαστε ελεύθεροι. Διότι η καθοδήγηση από το Πνεύμα προϋποθέτει και συνεπάγεται ελευθερία, όπως λέει σε άλλο σημείο ο Απόστολος Παύλος: «Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα· και όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία.» (Β´ Προς Κορινθίους, 3:17) Ο ίδιος ο Ιησούς είπε επίσης: «Θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει.» (Κατά Ιωάννη 8:32)
Ας αναρωτηθεί ο κάθε οπαδός του Χριστιανισμού, αλλά και κάθε οργανωμένης θρησκείας ή αίρεσης, εάν νιώθει ελεύθερος να ερευνήσει τα πιστεύω του ή αν είναι εγκλωβισμένος στο φόβο του πίστευε και μη ερεύνα. Από κει θα καταλάβει αν διοικείται από το Πνεύμα του Θεού.
Το επόμενο εδάφιο διευκρινίζει έτι περαιτέρω ότι ο Ιησούς δεν ήταν ίσος με το Θεό ως μέλος κάποιου Τριαδικού Θεού αλλά κληρονόμος Θεού, όπως και όσοι ακολουθούν τη διδασκαλία του:
«Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα μας ότι είμαστε τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, τότε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχουμε, για να γίνομε και συμμέτοχοι της δόξας αυτού. (…)
Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωση των υιών του Θεού.» (Προς Ρωμαίους 8: 16-19)
Να, λοιπόν, που η φανέρωση του Ιησού δεν ήταν ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός. Προηγήθηκαν και ακολούθησαν, και όλη η κτίση αναμένει ν’ ακολουθήσουν και άλλοι, υιοί Θεού, κεχρισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, που υπέφεραν για να φωτίσουν τον κόσμο με το λόγο και το παράδειγμά τους. Είναι εκείνοι που θυσίασαν τις απολαύσεις της ζωής για να κάνουν το θέλημα του Πατέρα, δηλαδή για το καλό της ανθρωπότητας. Είναι αυτοί που πραγμάτωσαν στη ζωή τους και διακήρυξαν τις αρχές και τις αξίες του Θεού. Είναι οι ειρηνοποιοί, οι ενσαρκώσεις της αγάπης, της αλήθειας και της δύναμης. Είναι το φως του κόσμου. Αυτοί θα είναι κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι Χριστού! Εφόσον και ο Χριστός είναι κληρονόμος Θεού, δε μπορεί να είναι ο ίδιος Θεός και Δημιουργός, όπως τον παρουσιάζει το Σύμβολο της Πίστεως, διότι κανένας δε μπορεί να κληρονομήσει τον εαυτό του.
