Ζούμε σε μια ιστορικά κρίσιμη εποχή όπου η αγωνία για το αύριο, εξαιτίας της συστηματικής και απροκάλυπτης “άνωθεν” τρομοκρατίας περί επικείμενης χρεοκοπίας, αν δεν σφίξουμε το ζωνάρι μέχρις ασφυξίας, δεν μας αφήνει μεγάλα περιθώρια για εσωτερική ειρήνη, για τη γαλήνη που χρειάζεται κάθε ψυχή ώστε να λειτουργήσει αρμονικά και να μη γίνεται ο βίος του ανθρώπου αβίωτος.
Την ίδια στιγμή, η εκφυλιστική κουλτούρα της άκρατης ανταγωνιστικότητας, οι κοινωνικές συγκρούσεις, ο νόμος της ζούγκλας, δηλαδή το “δίκιο του ισχυρότερου” που συντηρεί την προαιώνια πάλη των τάξεων, η εγκληματικότητα, οι απεργίες και οι εκρηκτικές διαδηλώσεις διαμαρτυρόμενων ομάδων δημιουργούν μια τεταμένη ατμόσφαιρα που κάνουν την εσωτερική γαλήνη του πολίτη σχεδόν άπιαστο όνειρο. Γι’ αυτό και το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τα ψυχοφάρμακα έχουν τόση ζήτηση…
Επιπλέον, η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας και η παθολογική εστίαση των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εκφοβισμού) στην κακή είδηση γεμίζουν την ατμόσφαιρα με αρνητική ενέργεια που διαταράσσει τον ψυχισμό του ανθρώπου και καθιστά την εσωτερική γαλήνη ένα στόχο ακατόρθωτο ακόμη και για φιλοσόφους - αν υπάρχουν γνήσιοι φιλόσοφοι στην εποχή μας.
Όταν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις αναπόφευκτες, και συχνά ανυπέρβλητες, εντάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, καθώς και τις διεθνικές εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ κρατών, λαών και θρησκειών, κατανοούμε γιατί η εσωτερική ειρήνη του ανθρώπου είναι σπάνιος καρπός που γεύονται μόνο άγιοι και μύστες, ίσως μάλιστα σε μικρές δόσεις…
Επιπλέον των προαναφερθέντων, η αέναη εσωτερική σύγκρουση που υπάρχει μεταξύ του ζωικού και του Ανώτερου Εαυτού, μεταξύ της ικανοποίησης των ενστίκτων, των αισθήσεων και του Πνεύματος, καθώς ο τρισυπόστατος άνθρωπος (σώμα, ψυχή και πνεύμα) προσπαθεί, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, να βρει την ισορροπία του εκπληρώνοντας τον προορισμό του είδους του που είναι η αυτοπραγμάτωση μέσω της διαρκούς πνευματικής εξέλιξης, είναι μια μόνιμη εστία διατάραξης της εσωτερικής ειρήνης.
Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο θ’ ανατρέξουμε στη Βίβλο για απαντήσεις είναι πώς ο άνθρωπος μπορεί να βρει ειρήνη στην ψυχή του. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι η Βίβλος, και ιδιαίτερα η Παλαιά Διαθήκη, είναι μια ιστορία ενός λαού γεμάτη πολέμους και κατάρες των προφητών, κι επομένως δύσκολα θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις για ειρήνη, εσωτερική ή εξωτερική. Ακόμη και στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν εδάφια που αποδίδονται στο Χριστό και μιλάνε για πόλεμο. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά:
«Μη νομίσετε ότι ήρθα να βάλω ειρήνη επάνω στη γη· δεν ήρθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Επειδή ήρθα να διαχωρίσω άνθρωπο ενάντια στον πατέρα του, και θυγατέρα ενάντια στη μητέρα της, και νύφη ενάντια στην πεθερά της. Και εχθροί του ανθρώπου θα είναι οι οικιακοί αυτού.» (Κατά Ματθαίον 10: 34-36)
Η εσωτερική σημασία αυτών των λόγων είναι ότι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να βιώσει και να διδάξει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη αναπόφευκτα θα θεωρηθεί εχθρός από άτομα της οικογενείας του που προτιμούν το ψέμα και την αδικία, επειδή νιώθουν πως απειλούνται. Η “μάχαιρα” για την οποία μιλούσε ο Χριστός είναι ο πνευματικός πόλεμος που αναπόφευκτα διεγείρεται γύρω από τον εκπρόσωπο του φωτός, παρά την επιδίωξή του για ειρήνη.
Πάντως, ακόμη και εν μέσω πνευματικού πολέμου, ο εκπρόσωπος της Αλήθειας θα μπορεί να διατηρεί την εσωτερική του ειρήνη, μας λέει η Βίβλος. Διότι η ειρήνη, μαζί με την αγάπη, την αγαθοσύνη, την πραότητα, τη μακροθυμία και την πίστη είναι καρποί του πνεύματος. (Προς Γαλάτας 5: 22)
Το φρόνημα του πνεύματος είναι ζωή και ειρήνη, λέει ο Απόστολος Παύλος. (Προς Ρωμαίους 8: 6β) Ο Παύλος μιλάει για την εσωτερική ειρήνη που ξεπερνάει τα όρια της αντίληψης. Τέτοια ειρήνη είναι πηγή ζωής κι έρχεται στον άνθρωπο που θα εστιάσει τη συνείδησή του στο Πνεύμα του Θεού, δηλαδή σ’ εκείνον που επιλέγει να ζει σύμφωνα με τις πνευματικές αρχές και αξίες.
Στους Ψαλμούς ο προφητάναξ Δαβίδ αναφωνεί: «Πολλή ειρήνη έχουν εκείνοι που αγαπούν το νόμο σου.» (Ψαλμοί 119: 165α) Όσοι αγαπούν και εφαρμόζουν το νόμο του Θεού έχουν μια αίσθηση ασφάλειας που γεμίζει την ψυχή με ειρήνη.
«Θα φυλάξεις σε τέλεια ειρήνη το πνεύμα το στηριζόμενο σε σένα», διαβεβαιώνει ο μέγας προφήτης Ησαΐας. (Ησαΐας 26: 3) Το άτομο που εμπιστεύεται το Θεό, του οποίου ο νους εστιάζεται στον Παντοδύναμο, δεν θα ταράζεται ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του και θα νιώθει τέλεια ειρήνη μέσα του. Αν εμπιστευθούμε το Θεό όπως ένα νήπιο εμπιστεύεται τον πατέρα του, θα έχουμε τέλεια ειρήνη στο νου και την καρδιά μας.
«Ειρήνη αφήνω σε σας. Την ειρήνη τη δική μου σας δίνω. Δε σας δίνω την ειρήνη έτσι όπως τη δίνει ο κόσμος. Να μην ταράζεται η καρδιά σας μήτε να δειλιάζει.» (Κατά Ιωάννη 14: 27) Τα λόγια αυτά τα είπε ο Ιησούς λίγο πριν αναχωρήσει από τον κόσμο, θέλοντας να ενθαρρύνει τους μαθητές του που θα έμεναν μόνοι. Έτσι, λοιπόν, τους ευλόγησε αφήνοντάς τους την ειρήνη του. Εάν δέχονταν την ευχή της ειρήνης δεν θα φοβούνταν και η καρδιά τους δεν θα δείλιαζε. Ατυχώς οι μαθητές δεν αποδέχτηκαν αμέσως την ειρήνη του Ιησού. Κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων ωρών του διδασκάλου τους στο Σταυρό φοβήθηκαν, διασκορπίστηκαν, κρύφτηκαν και ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές.
Τι θα πούμε λοιπόν; Μήπως οι ευχές του Ιησού πήγαν χαμένες; Καθόλου! Απλά οι μαθητές έπρεπε να δουλέψουν πάνω στην ευλογία του Ιησού για να εδραιώσουν την εσωτερική ειρήνη. Έπρεπε να πλησιάσουν περισσότερο το Θεό και να ελκύσουν δύναμη από το Πνεύμα του μέσω των δικών τους προσευχών. Οι εγκάρδιες ευλογίες προς τους συνανθρώπους μας είναι πολύτιμες και θα έπρεπε να προσφέρονται αυθόρμητα προς όλους τους ανθρώπους διότι μεταβιβάζουν θετική ενέργεια. Όμως είναι αποτελεσματικές μόνον όταν συνοδεύονται από τις προσπάθειες του ίδιου του αποδέκτη. Εκείνοι που εκζητούν ειλικρινά το Θεό και υποτάσσονται σε αυτόν θα γεμίσουν με εσωτερική ειρήνη, κουράγιο και θάρρος.
«Εκείνοι που εκζητούν σωστά το Θεό θα βρουν ειρήνη», λέει ο σοφός Σολομών στις Παροιμίες του. (Παροιμίες 16: 8β) Σε άλλο εδάφιο λέει ότι όλα τα μονοπάτια της σοφίας είναι ειρήνη. (Παροιμίες 3: 17)
Όσον αφορά την ειρήνη που πρέπει να έχουμε με τους συνανθρώπους μας, υπάρχουν πολλές προτροπές στην Βίβλο.
Ο ίδιος ο Ιησούς, στους περίφημους Μακαρισμούς του επιφύλαξε την πιο τιμητική διάκριση για τους ειρηνοποιούς λέγοντας: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.» (Κατά Ματθαίον 5: 9) Όλοι όσοι προσπαθούν ειλικρινά να συμφιλιώσουν άτομα ή λαούς θα ονομαστούν υιοί του Θεού! Τόσο μεγάλη αξία έδινε ο Ιησούς στην ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων! Βέβαια, το να μπορέσει κανείς να είναι αποτελεσματικός ειρηνοποιός πρέπει πρώτα να έχει ο ίδιος ειρήνη μέσα του, δηλαδή να έχει φτάσει στο σημείο η θέλησή του να μην αντιμάχεται τις επιταγές της συνείδησής του.
Ζήτα την ειρήνη και επιδίωξέ την, προτρέπει ο Δαβίδ. (Ψαλμοί 34: 14β) Η ειρήνη με τους συνανθρώπους μας δεν είναι πάντα εύκολη. Πρέπει να την επιδιώξουμε όμως, ακόμη κι όταν φαίνεται ακατόρθωτη. Και ο Δαβίδ αλλού αναφωνεί: «Δείτε, τι καλό και τι τερπνό, να συγκατοικούν με ομόνοια αδελφοί!» (Ψαλμοί 133: 1) Μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε αυτό για τους Έλληνες! «Η ομόνοια χτίζει σπίτια και η διχόνοια τα γκρεμίζει», λέει η σοφή παροιμία. Η ομόνοια φέρνει μεγάλη ευλογία στους λαούς, αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς, όμως, οι ισχυροί της γης υποδαυλίζουν τη διχόνοια, ώστε να κυριαρχούν με το σατανικό αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε.» Φαίνεται ότι η παροιμία «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» δεν έχει εντυπωθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
«Επιδιώκετε την ειρήνη με όλους», προτρέπει ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του. (Προς Εβραίους 12: 14) Ας το ακούσουν αυτό τα κόμματα της Βουλής που αντιμάχονται το ένα το άλλο και φανατίζουν τους οπαδούς τους να κάνουν το ίδιο.
«Αγαπάτε την Αλήθεια και την Ειρήνη», γράφει ο προφήτης Ζαχαρίας. (Ζαχαρίας 8: 19β) Ο προφήτης προσδένει την ειρήνη στην Αλήθεια. Προφανώς δεν μπορεί να χτιστεί ειρήνη πάνω στο ψέμα και την υποκρισία. Η ανειλικρίνεια ξεσηκώνει διαμάχες, ενώ η αλήθεια προάγει την ειρήνη.
Ποιος όμως μπλέκεται σε φιλονικίες; Ο άφρονας, μας λέει ο σοφός Σολομών. (Παροιμίες 20:3) Δεν είναι εξυπνάδα να μπλέκεται κανείς σε φιλονικίες. Είναι απλά αφροσύνη διότι διαταράσσει όχι μόνο την ειρήνη των άλλων αλλά και τη δική του.
«Να ειρηνεύετε μεταξύ σας», έγραφε ο Απόστολος Παύλος στη δεύτερη επιστολή του προς Κορινθίους (13:11), διότι μόνον έτσι «ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θα είναι μαζί σας.» Εάν δεν υπάρχει ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων, τότε ο Θεός της ειρήνης δεν είναι μαζί τους. Τον έχουν εκδιώξει από ανάμεσά τους.
Ο Απόστολος Ιάκωβος γράφει ότι ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται από τους ειρηνοποιούς με ειρηνικούς τρόπους. Δεν πρέπει κανείς να κηρύττει δικαιοσύνη με τρόπους που διεγείρουν διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων αλλά με τρόπους που συμβάλλουν στην ειρήνη. Οι ειρηνοποιοί, που καλούνται υιοί Θεού, πρέπει να έχουν την ευαισθησία και τη διάκριση να μη διεγείρουν έριδες κατά την προσπάθειά τους να φέρουν ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.
Θα κλείσω με μια ευχή του Αποστόλου Παύλου: «Αυτός δε ο Κύριος της ειρήνης είθε να σας δώσει ειρήνη μέσα σε κάθε τι, με κάθε τρόπο.» (Β´ Θεσσαλονικείς 3: 16)
Πόσο χρειαζόμαστε μια τέτοια ευχή όλοι οι Έλληνες τούτη την ώρα!
