Μια από τις δημοφιλέστερες ασχολίες του Ιησού κατά τη διάρκεια της τριετούς διακονίας του ήταν η εκβολή δαιμονίων από δαιμονιζόμενους. Μελετώντας τα Ευαγγέλια, έχει κανείς την αίσθηση ότι η δαιμονοκαταληψία ήταν πολύ κοινή πάθηση στην Ιουδαία κατά την εποχή του Ιησού. Αντιθέτως, στην Παλαιά Διαθήκη η μόνη αναφορά σε δαιμόνια είναι σε σχέση με ειδωλολατρικές πρακτικές των εθνικών και πολύ συχνά των ίδιων των Ισραηλιτών. “Δαιμόνια” είναι ένα όνομα που αποδίδεται σε ψεύτικους θεούς της Παλαιάς Διαθήκης. Ας δούμε μερικά σχετικά εδάφια:
«Και δεν θα θυσιάσουν πλέον τις θυσίες τους στους δαίμονες, πίσω από τους οποίους αυτοί πορνεύουν• τούτο θα είναι σ' αυτούς αιώνιος θεσμός στις γενεές τους.» (Λευιτικόν 17: 7)
Ο Μωυσής έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες της εποχής του αλλά και σε όλες τις επόμενες γενιές τους να σταματήσουν να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα, δηλαδή στους δαίμονες. Ποιοι ήταν αυτοί οι δαίμονες;
Πολύ πιθανό ήταν αποσαρκωμένα πνεύματα, τα οποία οι έχοντες ψυχικές ικανότητες μπορούσαν να διακρίνουν να υλοποιούνται πάνω από το ζεστό αίμα των θυσιών. Η θυσία στα είδωλα ήταν μια παγανιστική πρακτική που οι Ισραηλίτες είχαν αντιγράψει από τους Αιγυπτίους και την οποία ο Μωυσής ήταν αποφασισμένος να σταματήσει.
«Θυσίασαν σε δαιμόνια, και όχι στο Θεό• σε θεούς, που δεν γνώριζαν. Σε θεούς καινούργιους, που τους έμπασαν μέσα πρόσφατα, τους οποίους δεν λάτρευαν οι πατέρες σας.
Και τον βράχο που σε γέννησε, τον εγκατέλειψες, και λησμόνησες το Θεό που σε έπλασε.
Και ο Κύριος είδε και τους αποστράφηκε, επειδή τον παρόργισαν, οι υιοί του και οι θυγατέρες του. (…)
Αυτοί με παρόξυναν σε ζηλοτυπία μ' αυτά που δεν είναι Θεός• με τα είδωλά τους με παρόργισαν.» (Δευτερονόμιο 32: 17-21)
Σύμφωνα με τα ανωτέρω Βιβλικά εδάφια, όλα τα είδωλα στα οποία οι Ισραηλίτες πρόσφεραν θυσίες ήταν δαίμονες. Αυτοί οι δαίμονες ήταν νεοφερμένοι ανάμεσα στον εκλεκτό λαό του Θεού, καθώς αναμιγνύονταν με ειδωλολάτρες καθ’ οδό προς τη Γη της Επαγγελίας.
«Επειδή, οι Λευίτες εγκατέλειψαν τα προάστιά τους και τις ιδιοκτησίες τους, και ήρθαν στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ• για τον λόγο ότι, ο Ιεροβοάμ, και οι γιοι του, τους είχαν αποβάλει από το να ιερατεύουν στον Κύριο•
Και έκανε για τον εαυτό του ιερείς για τους υψηλούς τόπους, και για τους δαίμονες και για τα μοσχάρια που είχε κάνει ο Ιεροβοάμ.» (Β´ Χρονικά, 11: 14-15)
Ο Ιεροβοάμ, βασιλιάς του Ισραήλ, έφτιαξε χειροποίητα μοσχάρια για να τα λατρεύουν οι Ισραηλίτες ως θεούς, και διόρισε τους δικούς του ιερείς για να τους προσφέρουν θυσίες. Με το να στρέψει το λαό του να λατρεύει δαιμόνια, ξαναζωντάνεψε την παλιά κλίση του Ισραήλ προς την ειδωλολατρία.
Γι’ αυτό το λόγο, Ο Θεός τιμώρησε τον Ιεροβοάμ πολύ σκληρά χτυπώντας τον με κάποια βαριά αρρώστια, λέει η Γραφή. (Β´ Χρονικά 13: 20)
Δυστυχώς η λατρεία των δαιμόνων απαιτούσε και θυσία των υιών και των θυγατέρων των Ισραηλιτών, όπως μαθαίνουμε στο επόμενο εδάφιο από τους Ψαλμούς:
«Αλλά ανακατεύτηκαν με τα έθνη και έμαθαν τα έργα τους• και λάτρευσαν τα γλυπτά τους, που έγιναν σ' αυτούς παγίδα• και θυσίασαν τους γιους τους και τις θυγατέρες τους στα δαιμόνια• και έχυσαν αθώο αίμα, το αίμα των γιων τους και των θυγατέρων τους, που θυσίασαν στα γλυπτά της Χαναάν• και μολύνθηκε η γη από αίματα. Και μολύνθηκαν με τα έργα τους, και πόρνευσαν με τις πράξεις τους.» (Ψαλμοί 106: 35-39)
Ας δούμε τώρα τι λέει η Καινή Διαθήκη για τα δαιμόνια:
«Τι λέω, λοιπόν; Ότι το είδωλο είναι κάτι; Ή, ότι το ειδωλόθυτο είναι κάτι; Όχι• αλλά εκείνα που θυσιάζουν τα έθνη, τα θυσιάζουν στα δαιμόνια και όχι στο Θεό• και δεν θέλω εσείς να γίνεστε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν μπορείτε να πίνετε το ποτήρι του Κυρίου και το ποτήρι των δαιμονίων• δεν μπορείτε να είστε μέτοχοι στο τραπέζι του Κυρίου και στο τραπέζι των δαιμονίων.» (Α´ Κορινθίους: 10: 19-21)
Σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, τα μεν είδωλα δεν είναι τίποτα, όμως εκείνα που θυσιάζονται σ’ αυτά από τα έθνη προσφέρονται στα δαιμόνια! Με άλλα λόγια, τα είδωλα εκπροσωπούν δαιμόνια. Ας διαλογιστούν πάνω στα εδάφια αυτά οι Χριστιανοί που προσκυνούν εικόνες ή αγάλματα.
«Το Πνεύμα, μάλιστα, λέει με σαφήνεια ότι στους έσχατους καιρούς μερικοί θ’ αποστατήσουν από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων.» (Α´ Τιμόθεο 4:1)
Ώστε, λοιπόν, τα πνεύματα πλάνης, κοινώς δαιμόνια, σκαρφίζονται και προπαγανδίζουν ψευδή δόγματα για να πλανήσουν τους πιστούς. Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι αναχωρούν από την αληθινή πίστη για ν’ ακολουθήσουν πνεύματα πλάνης, σημαίνει ότι αυτά τα δόγματα αναμιγνύουν τα ψέματά τους με αλήθειες πολύ ύπουλα ώστε να μη γίνονται εύκολα αντιληπτά ως ψευδή.
Σχετικά με εκβολές δαιμονίων (εξορκισμούς) από δαιμονιζόμενους, η Καινή Διαθήκη μας παρουσιάζει πολλά περιστατικά. Ο εξορκισμός ήταν μέρος της διακονίας του Ιησού αλλά και των Αποστόλων, και είναι περίεργο ότι δεν βρίσκουμε αναφορές εξορκισμών στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε μερικά στιγμιότυπα από τα Ευαγγέλια:
«Και αφού αναστήθηκε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, φάνηκε πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει επτά δαιμόνια.» (Κατά Μάρκον 16: 9)
Ώστε η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν πρώην δαιμονιζόμενη, από την οποία ο Ιησούς είχε εκβάλει ούτε ένα ούτε δύο, αλλά επτά δαιμόνια! Μετά την απελευθέρωσή της, η Μαρία η Μαγδαληνή είχε γίνει η πιο αφοσιωμένη μαθήτρια του Ιησού. Αφού είχε συγχωρηθεί πολύ, πολύ τον είχε αγαπήσει.
«Και όταν ήρθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, καθώς έβγαιναν από τα μνήματα, υπερβολικά άγριοι, ώστε κανένας δε μπορούσε να περάσει από εκείνο το δρόμο.
Και ξάφνου έκραξαν, λέγοντας: Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ προ καιρού για να μας βασανίσεις;
Και μακριά απ' αυτούς υπήρχε μια αγέλη από πολλούς χοίρους, που έβοσκε. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν, λέγοντας: Αν μας βγάλεις, επίτρεψέ μας να πάμε στην αγέλη των γουρουνιών.
Και τους είπε: Πηγαίνετε. Και εκείνοι, αφού βγήκαν, πήγαν στην αγέλη των χοίρων. Και ξάφνου, ολόκληρη η αγέλη των χοίρων όρμησε προς το γκρεμό στη θάλασσα, και πνίγηκαν μέσα στα νερά.
Και εκείνοι που τα έβοσκαν έφυγαν, και καθώς ήρθαν στην πόλη ανήγγειλαν τα πάντα, και εκείνα για τους δαιμονιζόμενους. Και ξάφνου, ολόκληρη η πόλη βγήκε έξω σε συνάντηση του Ιησού• και όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όριά τους.» (Κατά Ματθαίο 8: 28-34)
Εδώ έχουμε μια σφοδρή σύγκρουση του Ιησού με τους δύο δαιμονισμένους. Κατ’ αρχήν τους είδαμε να βγαίνουν από τα μνήματα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι δαιμονισμένοι είχαν καταληφθεί από πνεύματα νεκρών; Πολύ πιθανό. Διαφορετικά πρέπει να υποθέσουμε ότι οι δαιμονισμένοι συχνάζουν στα μνήματα διότι τα δαιμόνια βρίσκουν “τροφή” στα λείψανα των νεκρών. Αυτό ίσως εξηγεί το γιατί οι Σατανιστές χρησιμοποιούν οστά και κρανία στις τελετές τους.
Δεύτερο, διαβάζουμε ότι οι δαιμονισμένοι ήταν άγριοι. Είναι άραγε όλοι οι δαίμονες βίαιοι; Όχι, βέβαια. Στη Βίβλο συναντάμε και δαιμόνια διαφορετικής φύσης.
Τρίτον, σημειώνουμε ότι οι δαίμονες, μιλώντας μέσω των φωνητικών οργάνων των δαιμονισμένων, αναγνώρισαν ποιος ήταν ο Ιησούς και ανέμεναν ότι θα τους εκβάλει. Προφανώς οι δαίμονες έχουν την ικανότητα της διάκρισης. Σε αυτή την περίπτωση παρακάλεσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. Για ους δαίμονες, ακόμη και οι χοίροι θα ήταν προτιμότεροι από ξηρούς τόπους. Απορροφούν άραγε οι δαίμονες ουσία (αίμα;) από οποιαδήποτε ζώα;
Πάντως αποτελεί έκπληξη ότι ο Ιησούς τους επέτρεψε να εισέλθουν στους χοίρους. Το αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν καταστροφικό για την αγέλη των χοίρων που έπεσε στο γκρεμό από το σοκ που υπέστη. Δεν μάθαμε τι έγιναν οι δαίμονες μετά την αυτοκτονία των χοίρων. Πού πήγαν μετά; Ξαναμπήκαν σε κάποια ατυχή ανθρώπινα όντα; Ξαναμπήκαν σε ζωντανά ζώα και με ποιανού την άδεια; Παρέμειναν στο αστρικό, όπως λέγεται, πεδίο μέχρι νεοτέρας ευκαιρίας;
Υπάρχει άραγε τρόπος να εξοντωθούν οι δαίμονες ή με τον εξορκισμό απλά μετακομίζουν αλλού; Η Βίβλος δεν μας δίνει πληροφορίες επ’ αυτού. Ωστόσο, μετά το γεγονός τούτο ο Ιησούς ήταν ανεπιθύμητος στην περιοχή. Ολόκληρη η πόλη κατατρόμαξε και δεν επιθυμούσε άλλο θαύμα…
Απορία προκαλεί όμως το γεγονός ότι το ίδιο περιστατικό παρουσιάζεται από τον Ευαγγελιστή Μάρκο διαφορετικά. Ο Μάρκος μιλάει για ένα δαιμονισμένο και όχι δύο. Ας δούμε αποσπάσματα της κατά Μάρκον περιγραφής:
«Και ήρθαν στην αντίπερα όχθη της θάλασσας, στη χώρα των Γαδαρηνών.
Και καθώς βγήκε από το πλοίο, τον συνάντησε αμέσως ένας άνθρωπος από μέσα από τα μνήματα που είχε ακάθαρτο πνεύμα. Αυτός είχε την κατοικία του μέσα στα μνήματα, και κανένας δεν μπορούσε να τον δέσει ούτε με αλυσίδες, επειδή πολλές φορές είχε δεθεί με ποδόδεσμα και με αλυσίδες, αλλ' αυτός είχε σπάσει τις αλυσίδες και είχε συντρίψει τα ποδόδεσμα• και κανένας δεν μπορούσε να τον δαμάσει.
Και βρισκόταν πάντοτε, ημέρα και νύχτα, στα βουνά και στα μνήματα, κράζοντας και κατακόβοντας τον εαυτό του με πέτρες.
Βλέποντας, όμως, από μακριά τον Ιησού, έτρεξε και τον προσκύνησε• και κράζοντας με δυνατή φωνή, είπε: Τι υπάρχει ανάμεσα σε σένα και σε μένα, Ιησού, Υιέ του Ύψιστου Θεού; Σε ορκίζω στον Θεό, μη με βασανίσεις. Επειδή, του έλεγε: Εσύ, το ακάθαρτο πνεύμα, βγες από τον άνθρωπο.
Και τον ρώτησε: Ποιο είναι το όνομά σου; Και απάντησε, λέγοντας: Το όνομά μου είναι λεγεών• επειδή, είμαστε πολλοί. Και τον παρακαλούσε πολύ να μην τους στείλει έξω από τη χώρα. Ήταν μάλιστα εκεί, κοντά στα βουνά, μια μεγάλη αγέλη από χοίρους, που έβοσκε• και όλοι οι δαίμονες τον παρακάλεσαν, λέγοντας: Στείλε μας στους χοίρους για να μπούμε μέσα σ' αυτούς.
Και ο Ιησούς αμέσως τους το επέτρεψε. Και αφού τα ακάθαρτα πνεύματα βγήκαν, μπήκαν μέσα στους χοίρους• και η αγέλη όρμησε προς τον γκρεμό στη θάλασσα. Ήσαν δε μέχρι 2.000, και πνίγονταν μέσα στη θάλασσα.
Και εκείνοι που έβοσκαν τους χοίρους έφυγαν, και το ανήγγειλαν στην πόλη και στα χωράφια. Και βγήκαν για να δουν τι είναι αυτό που έγινε.
Και έρχονται στον Ιησού, και βλέπουν τον δαιμονιζόμενο, που είχε τη λεγεώνα, να κάθεται και να είναι ντυμένος και λογικευμένος, και φοβήθηκαν. Και εκείνοι που είδαν τα γεγονότα τους διηγήθηκαν πώς έγινε το πράγμα στον δαιμονιζόμενο και για τους χοίρους.
Και άρχισαν να τον παρακαλούν ν’ αναχωρήσει από τα όριά τους.» (Κατά Μάρκο 5: 1-17)
Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με την ίδια ιστορία. Αυτή τη φορά όμως ο δαιμονισμένος όχι μόνο αναγνώρισε ποιος ήταν ο Ιησούς (Υιός του Υψίστου Θεού), αλλά τον λάτρεψε κιόλας. Προφανώς οι δαίμονες προσκυνούν την εξουσία!
Όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ των δύο αφηγήσεων, είναι κι αυτές άλλο ένα πλήγμα στην αξιοπιστία της Βίβλου, αν και δεν είναι από τα σοβαρότερα.
Όμως η φήμη του Ιησού ως θεραπευτή και εξορκιστή είχε φτάσει μέχρι τη Συρία, κι έτσι ο Ιησούς είχε πολλή δουλειά να κάνει:
«Και διαδόθηκε η φήμη του σε ολόκληρη τη Συρία, και έφεραν σ' αυτόν όλους εκείνους που υπέφεραν από διάφορα νοσήματα και έπασχαν από βασανιστικές παθήσεις, και δαιμονιζόμενους και σεληνιαζόμενους και παραλυτικούς• και τους θεράπευσε.
Και πολλά πλήθη τον ακολούθησαν από τη Γαλιλαία και τη Δεκάπολη και τα Ιεροσόλυμα, και την Ιουδαία, και από την περιοχή πέρα από τον Ιορδάνη.» (Κατά Ματθαίον 4: 24-25)
Βλέπετε οι άνθρωποι θα διανύσουν χιλιόμετρα για να συναντήσουν ένα θεραπευτή, αν και δε δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον για ν’ ακούσουν τη διδασκαλία του λόγου του Θεού. Ανθρώπινο είναι. Όταν κανείς πονάει, δεν έχει όρεξη για κήρυγμα. Εκείνο που θέλει είναι ν’ ανακουφιστεί από τον πόνο και το βασανισμό των δαιμόνων. Το γνώριζε αυτό ο Ιησούς κι έτσι χρησιμοποιούσε τα θαύματα για να προσελκύσει τα πλήθη ώστε στη συνέχεια να τους διδάξει το λόγο ζωής.
«Και αφού ο Ιησούς ήρθε στο σπίτι του Πέτρου, είδε την πεθερά του κατάκοιτη και να πάσχει από πυρετό.
Και έπιασε το χέρι της, και ο πυρετός την άφησε• και σηκώθηκε, και τους υπηρετούσε.
Κι όταν έγινε βράδυ, έφεραν σ' αυτόν πολλούς δαιμονιζόμενους• και έβγαλε τα δαιμόνια μ’ έναν λόγο, και όλους εκείνους που έπασχαν τους θεράπευσε.» (Κατά Ματθαίο 8: 14-16)
Πολλοί οι δαιμονισμένοι στις μέρες του Ιησού! Μπορεί κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει στην εποχή μας… Αν ξαναρχόταν ο Ιησούς το ερώτημα δεν θα ήταν ποιοι είναι δαιμονισμένοι αλλά αν υπάρχει κανείς ελεύθερος από ακάθαρτα πνεύματα.
«Και ενώ έδυε ο ήλιος, όλοι όσοι είχαν ανθρώπους που ασθενούσαν από διάφορες αρρώστιες τους έφεραν σ' αυτόν• κι εκείνος, βάζοντας τα χέρια του επάνω σε κάθε έναν απ' αυτούς ξεχωριστά, τους θεράπευσε.
Από πολλούς, μάλιστα, έβγαιναν και δαιμόνια, κράζοντας και λέγοντας: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Και καθώς τα επιτιμούσε, δεν τα άφηνε να μιλούν, επειδή τον γνώριζαν ότι είναι ο Χριστός.» (Κατά Λουκά 4: 41-42)
Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε ότι τα δαιμόνια έχουν διάκριση. Γνωρίζουν ποιος είναι ποιος, και αν έχει εξουσία πάνω τους. Άλλο τώρα αν ο Ιησούς δεν ήθελε διαφήμιση από δαύτα.
«Ενώ δε αυτοί εξέρχονταν, ιδού, έφεραν προς αυτόν άνθρωπο κωφάλαλο δαιμονιζόμενο• και αφού εκβλήθηκε το δαιμόνιο, λάλησε ο κωφός, και θαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ποτέ δεν φάνηκε τέτοιο πράγμα στον Ισραήλ.
Οι δε Φαρισαίοι έλεγαν: Δια του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.» (Κατά Ματθαίο 9: 32-34)
Δυστυχώς υπάρχουν και δαιμόνια τα οποία κάνουν τα θύματά τους κωφά και μουγκά! Και εδώ γεννιέται η απορία: Ποιοι κωφάλαλοι έχουν καταληφθεί από δαιμόνιο; Όλοι; Το ερώτημα θα μπορέσει ν’ απαντηθεί μόνο όταν οι γιατροί γίνουν μύστες.
Στο ανωτέρω περιστατικό βλέπουμε ότι οι Φαρισαίοι αμφισβητούσαν την πηγή της δύναμης του Ιησού. Μια και οι ίδιοι δεν είχαν την ικανότητα να εκβάλλουν δαιμόνια, κατέληξαν να συκοφαντούν τον Ιησού για συνεργασία με τον άρχοντα των δαιμονίων!
«Τότε, έφεραν σ' αυτόν ένα δαιμονιζόμενο, κωφάλαλο και τυφλό• και τον θεράπευσε, ώστε ο κωφάλαλος και τυφλός και μιλούσε και έβλεπε.
Και εκπλήττονταν όλα τα πλήθη, και έλεγαν: Μήπως αυτός είναι ο υιός του Δαβίδ; Οι Φαρισαίοι, όμως, όταν το άκουσαν, είπαν: Αυτός δεν βγάζει τα δαιμόνια, παρά μονάχα διαμέσου του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων.
Καθώς, όμως, ο Ιησούς αντιλήφθηκε τους συλλογισμούς τους, τους είπε: Κάθε βασίλειο, που διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη, ερημώνεται• και κάθε πόλη ή σπίτι, που διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη, δεν θα σταθεί. Και αν ο Σατανάς βγάζει τον Σατανά, διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη• πώς, λοιπόν, θα σταθεί το βασίλειό του;
Και αν εγώ βγάζω τα δαιμόνια διαμέσου του Βεελζεβούλ, οι υιοί σας διαμέσου τίνος τα βγάζουν; Γι' αυτό, αυτοί θα είναι κριτές σας.» (Κατά Ματθαίον 12: 22-27)
Και πάλι ο Ιησούς κατηγορείται από τους Φαρισαίους ότι εξέβαλε τα δαιμόνια με τη δύναμη του Βεελζεβούλ, δηλαδή του Σατανά. Ο Ιησούς απάντησε ότι είναι αδύνατο ο Σατανάς να εκβάλλει Σατανά διότι έτσι η βασιλεία του θα διαιρεθεί και θα πέσει.
Η απάντηση του Ιησού προς τους Φαρισαίους μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θεωρούσε το Σατανά άρχοντα του βασιλείου των δαιμονίων. Η ερώτηση στην οποία καλούμαστε ν’ απαντήσουμε είναι εάν αυτό το βασίλειο είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού ή εάν εργάζεται εναντίον του Υψίστου. Στην ανάρτηση για το Διάβολο παρέθεσα Βιβλικά εδάφια που αναφέρονταν σε αυτόν ως έναν από τους υιούς του Θεού με συγκεκριμένες αρμοδιότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Πρέπει επομένως να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πώς θα αντιμετωπίζουμε το θέμα των δαιμόνων.
Στα προηγούμενα εδάφια μαθαίνουμε επίσης ότι και οι υιοί του Ισραήλ είχαν την ικανότητα να εκβάλουν δαιμόνια. Και το έκαναν, προφανώς, με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού και όχι του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται ότι το Πνεύμα του Θεού εργαζόταν μέσω των ανθρώπων και πριν από τη σταύρωση του Ιησού και την Πεντηκοστή! Αυτό ως απάντηση στους φονταμενταλιστές Χριστιανούς που πιστεύουν ότι η δύναμη του Αγίου Πνεύματος δίδεται στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα της λυτρωτικής θυσίας και ανάστασης του Χριστού.
Σε μια άλλη περίπτωση ο Ιησούς έσπευσε να εκβάλει δαιμόνιο επειδή είδε ότι είχαν μαζευτεί πλήθη κόσμου! Επίδειξη δύναμης; Όχι ακριβώς. Ο Ιησούς ήθελε να ελκύσει την προσοχή του πλήθους σ’ αυτά που επρόκειτο να διδάξει, και χρειαζόταν ένα θαύμα. Η ευκαιρία ήταν μπροστά του και δεν θα την άφηνε ανεκμετάλλευτη:
«Και ο Ιησούς βλέποντας ότι τρέχει προς τα εκεί κόσμος, επιτίμησε το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντας σ' αυτό: Το πνεύμα, το άλαλο και το κουφό, εγώ σε προστάζω: Βγες απ' αυτόν, και στο εξής μη μπεις μέσα σ' αυτόν.
Και το πνεύμα, αφού έκραξε και τον σπάραξε πολύ, βγήκε• και έγινε σα νεκρός, ώστε πολλοί έλεγαν ότι πέθανε.
Ο Ιησούς, όμως, πιάνοντάς τον από το χέρι, τον σήκωσε• και σηκώθηκε.» (Κατά Μάρκο 9: 25-27)
Εδώ έχουμε και την περιγραφή των αντιδράσεων καθώς το ακάθαρτο πνεύμα έβγαινε. Με τα φωνητικά όργανα του δαιμονιζόμενου το δαιμόνιο έσκουζε, ενώ εκείνος χτυπιόταν και σφάδαζε βίαια. Μετά την απελευθέρωση ο πρώην δαιμονισμένος έμοιαζε εξανλημένος σαν πτώμα. Ο Ιησούς τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε όρθιο.
Αυτή τη φορά ο Ιησούς όχι μόνο διέταξε το δαιμόνιο να βγει αλλά και να μην ξαναμπεί ποτέ στο συγκεκριμένο άτομο. Ήταν αυτό δυνατόν; Μήπως έπρεπε ο μόλις απελευθερωμένος από τα δεσμά να κάνει κάποιες προσπάθειες για να παραμείνει ελεύθερος; Τα επόμενα εδάφια απαντούν στο ερώτημα:
«Και όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει. Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο.
Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί• και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Έτσι θα είναι και σ' αυτή την πονηρή γενεά.» (Κατά Ματθαίον 12: 43-45)
Με απλά λόγια, εάν κάποιος που ελευθερώθηκε από ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιο (πάθος) αφήσει την καρδιά του άδεια και δεν τη γεμίσει με πίστη, αγάπη και άλλες αρετές, τότε ο δαίμονας θα επιστρέψει φέρνοντας πίσω και ενισχύσεις. Κι έτσι τα έσχατα θα γίνουν χειρότερα των πρώτων. Κανείς δε μπορεί να διατηρεί κενό στην ψυχή του. Αν δεν το γεμίσει με τα λουλούδια των αρετών, θα γεμίσει με τσουκνίδες των παθών, κοινώς δαιμόνια. Η φύση δεν αγαπά τα κενά. Ή γεμίζουμε τις καρδιές μας με καλοσύνη και αγάπη ή θα πλημμυρίσει με κακίες.
Πάντως ο Ιησούς δεν μονοπωλούσε την ικανότητα να εκβάλλει δαιμόνια. Όταν μετά από έναν εξορκισμό οι μαθητές του τον ρώτησαν γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν το δαιμόνιο, απάντησε ότι χρειάζεται προσευχή και νηστεία:
«Και όταν μπήκε μέσα σ' ένα σπίτι, οι μαθητές του τον ρωτούσαν κατ' ιδίαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε; Και τους είπε: Αυτό το γένος δεν μπορεί να βγει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία.» (Κατά Μάρκον 9: 28-29)
«Και αφού συγκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε δύναμη και εξουσία ενάντια σε όλα τα δαιμόνια, και να θεραπεύουν αρρώστιες.» (Κατά Λουκά 9: 1)
Ωστόσο, αν και ο Ιησούς έδωσε το χρίσμα στους μαθητές του, η δύναμη και εξουσία δεν θα παρέμενε σ’ αυτούς αν εκείνοι δεν επιδίδονταν σε προσευχή και νηστεία, όπως είδαμε στο πιο πάνω εδάφιο.
Όμως ο Ιησούς δεν αρκέστηκε στους δώδεκα. Διόρισε και άλλους 72 και τους έστειλε δύο-δύο στις πόλεις που επρόκειτο να επισκεφτεί, για να προετοιμάσουν προφανώς το έδαφος.
«Και ύστερα απ' αυτά, ο Κύριος διόρισε και άλλους 70, και τους έστειλε ανά δύο πριν απ' αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, όπου επρόκειτο αυτός να πάει.
Τους έλεγε, λοιπόν: Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως λίγοι• παρακαλέστε, λοιπόν, τον Κύριο του θερισμού να βγάλει εργάτες στον θερισμό του.» (Κατά Λουκά 10: 1-2)
«Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας: Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου.» (Κατά Λουκά 10: 17)
Ήταν άραγε το όνομα του Ιησού στο οποίο υποτάσσονταν τα δαιμόνια, ή η δική τους εσωτερική δύναμη μέσω της προσευχής και νηστείας; Ασφαλώς το δεύτερο, αφού γνωρίζουμε ήδη περιστατικό όπου οι δώδεκα απέτυχαν να εκβάλουν δαιμόνιο. Να πώς περιγράφει το περιστατικό ο Ευαγγελιστής Ματθαίος:
«Και όταν ήρθαν προς το πλήθος, τον πλησίασε κάποιος άνθρωπος γονατίζοντας σ' αυτόν, και λέγοντας: Κύριε, ελέησέ μου τον γιο, επειδή παθαίνει σεληνιασμό και υποφέρει φοβερά, με αποτέλεσμα να πέφτει στη φωτιά, και πολλές φορές στο νερό. Και τον έφερα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.
Και αποκρινόμενος ο Ιησούς, είπε: Ω, γενεά άπιστη και διεστραμμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θα σας υποφέρω; Φέρτε τον εδώ σε μένα.
Και ο Ιησούς τον επιτίμησε, και το δαιμόνιο βγήκε απ' αυτόν, και το παιδί θεραπεύθηκε από εκείνη την ώρα.
Τότε, καθώς οι μαθητές πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού, είπαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;
Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Εξαιτίας της απιστίας σας• επειδή, σας διαβεβαιώνω: Αν έχετε πίστη σαν κόκκο σιναπιού, θα πείτε σ' αυτό το βουνό: Πήγαινε από εδώ εκεί, και θα πάει, και δεν θα είναι σε σας τίποτε αδύνατο• τούτο, μάλιστα, το γένος δεν βγαίνει, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία.» (Κατά Ματθαίον 17: 14-21)
Ώστε το όνομα του Χριστού μόνο του δεν έχει καμία δύναμη. Αν είχε, όλοι οι κληρικοί της Ορθοδοξίας, του Καθολικισμού, κλπ., που χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού θα έκαναν θεραπείες και θα έβγαζαν δαιμόνια. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει όπως όλοι γνωρίζουμε.
Στις Πράξεις των Αποστόλων υπάρχει κι ένα ευτράπελο περιστατικό όπου κάποιοι Ιουδαίοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Χριστού για να εκβάλουν δαιμόνια:
«Και μερικοί από τους περιερχόμενους εξορκιστές των Ιουδαίων επιχείρησαν να προφέρουν το όνομα του Κυρίου Ιησού επάνω σ' αυτούς που είχαν τα πονηρά πνεύματα, λέγοντας: Σας ορκίζουμε στον Ιησού, που ο Παύλος κηρύττει.
Και εκείνοι που το έκαναν αυτό ήσαν επτά γιοι κάποιου Ιουδαίου αρχιερέα, που ονομαζόταν Σκευάς.
Και το πονηρό πνεύμα, απαντώντας είπε: Τον Ιησού τον γνωρίζω, και τον Παύλο τον ξέρω• εσείς, όμως, ποιοι είστε;
Και πηδώντας επάνω τους ο άνθρωπος, στον οποίο ήταν το πονηρό πνεύμα, και αφού τους κατανίκησε, υπερίσχυσε εναντίον τους, ώστε γυμνοί και τραυματισμένοι έφυγαν από το σπίτι εκείνο.» (Πράξεις 19: 13-16) Ώστε λοιπόν το όνομα του Ιησού δε φόβισε το ακάθαρτο πνεύμα που έκανε επίδειξη δύναμης ενάντια στους επτά γιους του αρχιερέα Σκεβά.
Αυτά τα λίγα ή πολλά για τα δαιμόνια στη Βίβλο. Υπάρχουν και άλλα περιστατικά που για λόγους συντομίας παρέλειψα. Όποιος αντέχει το σκληρό τούτο θέμα, και ειδικότερα όποιος επιθυμεί να διαθέσει τις πνευματικές του δυνάμεις για την απελευθέρωση των δεσμίων, μπορεί να τα μελετήσει όλα, και με προσευχή, πίστη και νηστεία να προχωρήσει στην παρεξηγημένη και παραμελημένη αυτή διακονία.
«Και δεν θα θυσιάσουν πλέον τις θυσίες τους στους δαίμονες, πίσω από τους οποίους αυτοί πορνεύουν• τούτο θα είναι σ' αυτούς αιώνιος θεσμός στις γενεές τους.» (Λευιτικόν 17: 7)
Ο Μωυσής έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες της εποχής του αλλά και σε όλες τις επόμενες γενιές τους να σταματήσουν να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα, δηλαδή στους δαίμονες. Ποιοι ήταν αυτοί οι δαίμονες;
Πολύ πιθανό ήταν αποσαρκωμένα πνεύματα, τα οποία οι έχοντες ψυχικές ικανότητες μπορούσαν να διακρίνουν να υλοποιούνται πάνω από το ζεστό αίμα των θυσιών. Η θυσία στα είδωλα ήταν μια παγανιστική πρακτική που οι Ισραηλίτες είχαν αντιγράψει από τους Αιγυπτίους και την οποία ο Μωυσής ήταν αποφασισμένος να σταματήσει.
«Θυσίασαν σε δαιμόνια, και όχι στο Θεό• σε θεούς, που δεν γνώριζαν. Σε θεούς καινούργιους, που τους έμπασαν μέσα πρόσφατα, τους οποίους δεν λάτρευαν οι πατέρες σας.
Και τον βράχο που σε γέννησε, τον εγκατέλειψες, και λησμόνησες το Θεό που σε έπλασε.
Και ο Κύριος είδε και τους αποστράφηκε, επειδή τον παρόργισαν, οι υιοί του και οι θυγατέρες του. (…)
Αυτοί με παρόξυναν σε ζηλοτυπία μ' αυτά που δεν είναι Θεός• με τα είδωλά τους με παρόργισαν.» (Δευτερονόμιο 32: 17-21)
Σύμφωνα με τα ανωτέρω Βιβλικά εδάφια, όλα τα είδωλα στα οποία οι Ισραηλίτες πρόσφεραν θυσίες ήταν δαίμονες. Αυτοί οι δαίμονες ήταν νεοφερμένοι ανάμεσα στον εκλεκτό λαό του Θεού, καθώς αναμιγνύονταν με ειδωλολάτρες καθ’ οδό προς τη Γη της Επαγγελίας.
«Επειδή, οι Λευίτες εγκατέλειψαν τα προάστιά τους και τις ιδιοκτησίες τους, και ήρθαν στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ• για τον λόγο ότι, ο Ιεροβοάμ, και οι γιοι του, τους είχαν αποβάλει από το να ιερατεύουν στον Κύριο•
Και έκανε για τον εαυτό του ιερείς για τους υψηλούς τόπους, και για τους δαίμονες και για τα μοσχάρια που είχε κάνει ο Ιεροβοάμ.» (Β´ Χρονικά, 11: 14-15)
Ο Ιεροβοάμ, βασιλιάς του Ισραήλ, έφτιαξε χειροποίητα μοσχάρια για να τα λατρεύουν οι Ισραηλίτες ως θεούς, και διόρισε τους δικούς του ιερείς για να τους προσφέρουν θυσίες. Με το να στρέψει το λαό του να λατρεύει δαιμόνια, ξαναζωντάνεψε την παλιά κλίση του Ισραήλ προς την ειδωλολατρία.
Γι’ αυτό το λόγο, Ο Θεός τιμώρησε τον Ιεροβοάμ πολύ σκληρά χτυπώντας τον με κάποια βαριά αρρώστια, λέει η Γραφή. (Β´ Χρονικά 13: 20)
Δυστυχώς η λατρεία των δαιμόνων απαιτούσε και θυσία των υιών και των θυγατέρων των Ισραηλιτών, όπως μαθαίνουμε στο επόμενο εδάφιο από τους Ψαλμούς:
«Αλλά ανακατεύτηκαν με τα έθνη και έμαθαν τα έργα τους• και λάτρευσαν τα γλυπτά τους, που έγιναν σ' αυτούς παγίδα• και θυσίασαν τους γιους τους και τις θυγατέρες τους στα δαιμόνια• και έχυσαν αθώο αίμα, το αίμα των γιων τους και των θυγατέρων τους, που θυσίασαν στα γλυπτά της Χαναάν• και μολύνθηκε η γη από αίματα. Και μολύνθηκαν με τα έργα τους, και πόρνευσαν με τις πράξεις τους.» (Ψαλμοί 106: 35-39)
Ας δούμε τώρα τι λέει η Καινή Διαθήκη για τα δαιμόνια:
«Τι λέω, λοιπόν; Ότι το είδωλο είναι κάτι; Ή, ότι το ειδωλόθυτο είναι κάτι; Όχι• αλλά εκείνα που θυσιάζουν τα έθνη, τα θυσιάζουν στα δαιμόνια και όχι στο Θεό• και δεν θέλω εσείς να γίνεστε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν μπορείτε να πίνετε το ποτήρι του Κυρίου και το ποτήρι των δαιμονίων• δεν μπορείτε να είστε μέτοχοι στο τραπέζι του Κυρίου και στο τραπέζι των δαιμονίων.» (Α´ Κορινθίους: 10: 19-21)
Σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, τα μεν είδωλα δεν είναι τίποτα, όμως εκείνα που θυσιάζονται σ’ αυτά από τα έθνη προσφέρονται στα δαιμόνια! Με άλλα λόγια, τα είδωλα εκπροσωπούν δαιμόνια. Ας διαλογιστούν πάνω στα εδάφια αυτά οι Χριστιανοί που προσκυνούν εικόνες ή αγάλματα.
«Το Πνεύμα, μάλιστα, λέει με σαφήνεια ότι στους έσχατους καιρούς μερικοί θ’ αποστατήσουν από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων.» (Α´ Τιμόθεο 4:1)
Ώστε, λοιπόν, τα πνεύματα πλάνης, κοινώς δαιμόνια, σκαρφίζονται και προπαγανδίζουν ψευδή δόγματα για να πλανήσουν τους πιστούς. Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι αναχωρούν από την αληθινή πίστη για ν’ ακολουθήσουν πνεύματα πλάνης, σημαίνει ότι αυτά τα δόγματα αναμιγνύουν τα ψέματά τους με αλήθειες πολύ ύπουλα ώστε να μη γίνονται εύκολα αντιληπτά ως ψευδή.
Σχετικά με εκβολές δαιμονίων (εξορκισμούς) από δαιμονιζόμενους, η Καινή Διαθήκη μας παρουσιάζει πολλά περιστατικά. Ο εξορκισμός ήταν μέρος της διακονίας του Ιησού αλλά και των Αποστόλων, και είναι περίεργο ότι δεν βρίσκουμε αναφορές εξορκισμών στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε μερικά στιγμιότυπα από τα Ευαγγέλια:
«Και αφού αναστήθηκε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, φάνηκε πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει επτά δαιμόνια.» (Κατά Μάρκον 16: 9)
Ώστε η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν πρώην δαιμονιζόμενη, από την οποία ο Ιησούς είχε εκβάλει ούτε ένα ούτε δύο, αλλά επτά δαιμόνια! Μετά την απελευθέρωσή της, η Μαρία η Μαγδαληνή είχε γίνει η πιο αφοσιωμένη μαθήτρια του Ιησού. Αφού είχε συγχωρηθεί πολύ, πολύ τον είχε αγαπήσει.
«Και όταν ήρθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, καθώς έβγαιναν από τα μνήματα, υπερβολικά άγριοι, ώστε κανένας δε μπορούσε να περάσει από εκείνο το δρόμο.
Και ξάφνου έκραξαν, λέγοντας: Τι είναι ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ προ καιρού για να μας βασανίσεις;
Και μακριά απ' αυτούς υπήρχε μια αγέλη από πολλούς χοίρους, που έβοσκε. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν, λέγοντας: Αν μας βγάλεις, επίτρεψέ μας να πάμε στην αγέλη των γουρουνιών.
Και τους είπε: Πηγαίνετε. Και εκείνοι, αφού βγήκαν, πήγαν στην αγέλη των χοίρων. Και ξάφνου, ολόκληρη η αγέλη των χοίρων όρμησε προς το γκρεμό στη θάλασσα, και πνίγηκαν μέσα στα νερά.
Και εκείνοι που τα έβοσκαν έφυγαν, και καθώς ήρθαν στην πόλη ανήγγειλαν τα πάντα, και εκείνα για τους δαιμονιζόμενους. Και ξάφνου, ολόκληρη η πόλη βγήκε έξω σε συνάντηση του Ιησού• και όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όριά τους.» (Κατά Ματθαίο 8: 28-34)
Εδώ έχουμε μια σφοδρή σύγκρουση του Ιησού με τους δύο δαιμονισμένους. Κατ’ αρχήν τους είδαμε να βγαίνουν από τα μνήματα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι δαιμονισμένοι είχαν καταληφθεί από πνεύματα νεκρών; Πολύ πιθανό. Διαφορετικά πρέπει να υποθέσουμε ότι οι δαιμονισμένοι συχνάζουν στα μνήματα διότι τα δαιμόνια βρίσκουν “τροφή” στα λείψανα των νεκρών. Αυτό ίσως εξηγεί το γιατί οι Σατανιστές χρησιμοποιούν οστά και κρανία στις τελετές τους.
Δεύτερο, διαβάζουμε ότι οι δαιμονισμένοι ήταν άγριοι. Είναι άραγε όλοι οι δαίμονες βίαιοι; Όχι, βέβαια. Στη Βίβλο συναντάμε και δαιμόνια διαφορετικής φύσης.
Τρίτον, σημειώνουμε ότι οι δαίμονες, μιλώντας μέσω των φωνητικών οργάνων των δαιμονισμένων, αναγνώρισαν ποιος ήταν ο Ιησούς και ανέμεναν ότι θα τους εκβάλει. Προφανώς οι δαίμονες έχουν την ικανότητα της διάκρισης. Σε αυτή την περίπτωση παρακάλεσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. Για ους δαίμονες, ακόμη και οι χοίροι θα ήταν προτιμότεροι από ξηρούς τόπους. Απορροφούν άραγε οι δαίμονες ουσία (αίμα;) από οποιαδήποτε ζώα;
Πάντως αποτελεί έκπληξη ότι ο Ιησούς τους επέτρεψε να εισέλθουν στους χοίρους. Το αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν καταστροφικό για την αγέλη των χοίρων που έπεσε στο γκρεμό από το σοκ που υπέστη. Δεν μάθαμε τι έγιναν οι δαίμονες μετά την αυτοκτονία των χοίρων. Πού πήγαν μετά; Ξαναμπήκαν σε κάποια ατυχή ανθρώπινα όντα; Ξαναμπήκαν σε ζωντανά ζώα και με ποιανού την άδεια; Παρέμειναν στο αστρικό, όπως λέγεται, πεδίο μέχρι νεοτέρας ευκαιρίας;
Υπάρχει άραγε τρόπος να εξοντωθούν οι δαίμονες ή με τον εξορκισμό απλά μετακομίζουν αλλού; Η Βίβλος δεν μας δίνει πληροφορίες επ’ αυτού. Ωστόσο, μετά το γεγονός τούτο ο Ιησούς ήταν ανεπιθύμητος στην περιοχή. Ολόκληρη η πόλη κατατρόμαξε και δεν επιθυμούσε άλλο θαύμα…
Απορία προκαλεί όμως το γεγονός ότι το ίδιο περιστατικό παρουσιάζεται από τον Ευαγγελιστή Μάρκο διαφορετικά. Ο Μάρκος μιλάει για ένα δαιμονισμένο και όχι δύο. Ας δούμε αποσπάσματα της κατά Μάρκον περιγραφής:
«Και ήρθαν στην αντίπερα όχθη της θάλασσας, στη χώρα των Γαδαρηνών.
Και καθώς βγήκε από το πλοίο, τον συνάντησε αμέσως ένας άνθρωπος από μέσα από τα μνήματα που είχε ακάθαρτο πνεύμα. Αυτός είχε την κατοικία του μέσα στα μνήματα, και κανένας δεν μπορούσε να τον δέσει ούτε με αλυσίδες, επειδή πολλές φορές είχε δεθεί με ποδόδεσμα και με αλυσίδες, αλλ' αυτός είχε σπάσει τις αλυσίδες και είχε συντρίψει τα ποδόδεσμα• και κανένας δεν μπορούσε να τον δαμάσει.
Και βρισκόταν πάντοτε, ημέρα και νύχτα, στα βουνά και στα μνήματα, κράζοντας και κατακόβοντας τον εαυτό του με πέτρες.
Βλέποντας, όμως, από μακριά τον Ιησού, έτρεξε και τον προσκύνησε• και κράζοντας με δυνατή φωνή, είπε: Τι υπάρχει ανάμεσα σε σένα και σε μένα, Ιησού, Υιέ του Ύψιστου Θεού; Σε ορκίζω στον Θεό, μη με βασανίσεις. Επειδή, του έλεγε: Εσύ, το ακάθαρτο πνεύμα, βγες από τον άνθρωπο.
Και τον ρώτησε: Ποιο είναι το όνομά σου; Και απάντησε, λέγοντας: Το όνομά μου είναι λεγεών• επειδή, είμαστε πολλοί. Και τον παρακαλούσε πολύ να μην τους στείλει έξω από τη χώρα. Ήταν μάλιστα εκεί, κοντά στα βουνά, μια μεγάλη αγέλη από χοίρους, που έβοσκε• και όλοι οι δαίμονες τον παρακάλεσαν, λέγοντας: Στείλε μας στους χοίρους για να μπούμε μέσα σ' αυτούς.
Και ο Ιησούς αμέσως τους το επέτρεψε. Και αφού τα ακάθαρτα πνεύματα βγήκαν, μπήκαν μέσα στους χοίρους• και η αγέλη όρμησε προς τον γκρεμό στη θάλασσα. Ήσαν δε μέχρι 2.000, και πνίγονταν μέσα στη θάλασσα.
Και εκείνοι που έβοσκαν τους χοίρους έφυγαν, και το ανήγγειλαν στην πόλη και στα χωράφια. Και βγήκαν για να δουν τι είναι αυτό που έγινε.
Και έρχονται στον Ιησού, και βλέπουν τον δαιμονιζόμενο, που είχε τη λεγεώνα, να κάθεται και να είναι ντυμένος και λογικευμένος, και φοβήθηκαν. Και εκείνοι που είδαν τα γεγονότα τους διηγήθηκαν πώς έγινε το πράγμα στον δαιμονιζόμενο και για τους χοίρους.
Και άρχισαν να τον παρακαλούν ν’ αναχωρήσει από τα όριά τους.» (Κατά Μάρκο 5: 1-17)
Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με την ίδια ιστορία. Αυτή τη φορά όμως ο δαιμονισμένος όχι μόνο αναγνώρισε ποιος ήταν ο Ιησούς (Υιός του Υψίστου Θεού), αλλά τον λάτρεψε κιόλας. Προφανώς οι δαίμονες προσκυνούν την εξουσία!
Όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ των δύο αφηγήσεων, είναι κι αυτές άλλο ένα πλήγμα στην αξιοπιστία της Βίβλου, αν και δεν είναι από τα σοβαρότερα.
Όμως η φήμη του Ιησού ως θεραπευτή και εξορκιστή είχε φτάσει μέχρι τη Συρία, κι έτσι ο Ιησούς είχε πολλή δουλειά να κάνει:
«Και διαδόθηκε η φήμη του σε ολόκληρη τη Συρία, και έφεραν σ' αυτόν όλους εκείνους που υπέφεραν από διάφορα νοσήματα και έπασχαν από βασανιστικές παθήσεις, και δαιμονιζόμενους και σεληνιαζόμενους και παραλυτικούς• και τους θεράπευσε.
Και πολλά πλήθη τον ακολούθησαν από τη Γαλιλαία και τη Δεκάπολη και τα Ιεροσόλυμα, και την Ιουδαία, και από την περιοχή πέρα από τον Ιορδάνη.» (Κατά Ματθαίον 4: 24-25)
Βλέπετε οι άνθρωποι θα διανύσουν χιλιόμετρα για να συναντήσουν ένα θεραπευτή, αν και δε δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον για ν’ ακούσουν τη διδασκαλία του λόγου του Θεού. Ανθρώπινο είναι. Όταν κανείς πονάει, δεν έχει όρεξη για κήρυγμα. Εκείνο που θέλει είναι ν’ ανακουφιστεί από τον πόνο και το βασανισμό των δαιμόνων. Το γνώριζε αυτό ο Ιησούς κι έτσι χρησιμοποιούσε τα θαύματα για να προσελκύσει τα πλήθη ώστε στη συνέχεια να τους διδάξει το λόγο ζωής.
«Και αφού ο Ιησούς ήρθε στο σπίτι του Πέτρου, είδε την πεθερά του κατάκοιτη και να πάσχει από πυρετό.
Και έπιασε το χέρι της, και ο πυρετός την άφησε• και σηκώθηκε, και τους υπηρετούσε.
Κι όταν έγινε βράδυ, έφεραν σ' αυτόν πολλούς δαιμονιζόμενους• και έβγαλε τα δαιμόνια μ’ έναν λόγο, και όλους εκείνους που έπασχαν τους θεράπευσε.» (Κατά Ματθαίο 8: 14-16)
Πολλοί οι δαιμονισμένοι στις μέρες του Ιησού! Μπορεί κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει στην εποχή μας… Αν ξαναρχόταν ο Ιησούς το ερώτημα δεν θα ήταν ποιοι είναι δαιμονισμένοι αλλά αν υπάρχει κανείς ελεύθερος από ακάθαρτα πνεύματα.
«Και ενώ έδυε ο ήλιος, όλοι όσοι είχαν ανθρώπους που ασθενούσαν από διάφορες αρρώστιες τους έφεραν σ' αυτόν• κι εκείνος, βάζοντας τα χέρια του επάνω σε κάθε έναν απ' αυτούς ξεχωριστά, τους θεράπευσε.
Από πολλούς, μάλιστα, έβγαιναν και δαιμόνια, κράζοντας και λέγοντας: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Και καθώς τα επιτιμούσε, δεν τα άφηνε να μιλούν, επειδή τον γνώριζαν ότι είναι ο Χριστός.» (Κατά Λουκά 4: 41-42)
Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε ότι τα δαιμόνια έχουν διάκριση. Γνωρίζουν ποιος είναι ποιος, και αν έχει εξουσία πάνω τους. Άλλο τώρα αν ο Ιησούς δεν ήθελε διαφήμιση από δαύτα.
«Ενώ δε αυτοί εξέρχονταν, ιδού, έφεραν προς αυτόν άνθρωπο κωφάλαλο δαιμονιζόμενο• και αφού εκβλήθηκε το δαιμόνιο, λάλησε ο κωφός, και θαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ποτέ δεν φάνηκε τέτοιο πράγμα στον Ισραήλ.
Οι δε Φαρισαίοι έλεγαν: Δια του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.» (Κατά Ματθαίο 9: 32-34)
Δυστυχώς υπάρχουν και δαιμόνια τα οποία κάνουν τα θύματά τους κωφά και μουγκά! Και εδώ γεννιέται η απορία: Ποιοι κωφάλαλοι έχουν καταληφθεί από δαιμόνιο; Όλοι; Το ερώτημα θα μπορέσει ν’ απαντηθεί μόνο όταν οι γιατροί γίνουν μύστες.
Στο ανωτέρω περιστατικό βλέπουμε ότι οι Φαρισαίοι αμφισβητούσαν την πηγή της δύναμης του Ιησού. Μια και οι ίδιοι δεν είχαν την ικανότητα να εκβάλλουν δαιμόνια, κατέληξαν να συκοφαντούν τον Ιησού για συνεργασία με τον άρχοντα των δαιμονίων!
«Τότε, έφεραν σ' αυτόν ένα δαιμονιζόμενο, κωφάλαλο και τυφλό• και τον θεράπευσε, ώστε ο κωφάλαλος και τυφλός και μιλούσε και έβλεπε.
Και εκπλήττονταν όλα τα πλήθη, και έλεγαν: Μήπως αυτός είναι ο υιός του Δαβίδ; Οι Φαρισαίοι, όμως, όταν το άκουσαν, είπαν: Αυτός δεν βγάζει τα δαιμόνια, παρά μονάχα διαμέσου του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων.
Καθώς, όμως, ο Ιησούς αντιλήφθηκε τους συλλογισμούς τους, τους είπε: Κάθε βασίλειο, που διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη, ερημώνεται• και κάθε πόλη ή σπίτι, που διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη, δεν θα σταθεί. Και αν ο Σατανάς βγάζει τον Σατανά, διαιρέθηκε σε αντιμαχόμενα μέρη• πώς, λοιπόν, θα σταθεί το βασίλειό του;
Και αν εγώ βγάζω τα δαιμόνια διαμέσου του Βεελζεβούλ, οι υιοί σας διαμέσου τίνος τα βγάζουν; Γι' αυτό, αυτοί θα είναι κριτές σας.» (Κατά Ματθαίον 12: 22-27)
Και πάλι ο Ιησούς κατηγορείται από τους Φαρισαίους ότι εξέβαλε τα δαιμόνια με τη δύναμη του Βεελζεβούλ, δηλαδή του Σατανά. Ο Ιησούς απάντησε ότι είναι αδύνατο ο Σατανάς να εκβάλλει Σατανά διότι έτσι η βασιλεία του θα διαιρεθεί και θα πέσει.
Η απάντηση του Ιησού προς τους Φαρισαίους μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θεωρούσε το Σατανά άρχοντα του βασιλείου των δαιμονίων. Η ερώτηση στην οποία καλούμαστε ν’ απαντήσουμε είναι εάν αυτό το βασίλειο είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού ή εάν εργάζεται εναντίον του Υψίστου. Στην ανάρτηση για το Διάβολο παρέθεσα Βιβλικά εδάφια που αναφέρονταν σε αυτόν ως έναν από τους υιούς του Θεού με συγκεκριμένες αρμοδιότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Πρέπει επομένως να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πώς θα αντιμετωπίζουμε το θέμα των δαιμόνων.
Στα προηγούμενα εδάφια μαθαίνουμε επίσης ότι και οι υιοί του Ισραήλ είχαν την ικανότητα να εκβάλουν δαιμόνια. Και το έκαναν, προφανώς, με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού και όχι του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται ότι το Πνεύμα του Θεού εργαζόταν μέσω των ανθρώπων και πριν από τη σταύρωση του Ιησού και την Πεντηκοστή! Αυτό ως απάντηση στους φονταμενταλιστές Χριστιανούς που πιστεύουν ότι η δύναμη του Αγίου Πνεύματος δίδεται στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα της λυτρωτικής θυσίας και ανάστασης του Χριστού.
Σε μια άλλη περίπτωση ο Ιησούς έσπευσε να εκβάλει δαιμόνιο επειδή είδε ότι είχαν μαζευτεί πλήθη κόσμου! Επίδειξη δύναμης; Όχι ακριβώς. Ο Ιησούς ήθελε να ελκύσει την προσοχή του πλήθους σ’ αυτά που επρόκειτο να διδάξει, και χρειαζόταν ένα θαύμα. Η ευκαιρία ήταν μπροστά του και δεν θα την άφηνε ανεκμετάλλευτη:
«Και ο Ιησούς βλέποντας ότι τρέχει προς τα εκεί κόσμος, επιτίμησε το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντας σ' αυτό: Το πνεύμα, το άλαλο και το κουφό, εγώ σε προστάζω: Βγες απ' αυτόν, και στο εξής μη μπεις μέσα σ' αυτόν.
Και το πνεύμα, αφού έκραξε και τον σπάραξε πολύ, βγήκε• και έγινε σα νεκρός, ώστε πολλοί έλεγαν ότι πέθανε.
Ο Ιησούς, όμως, πιάνοντάς τον από το χέρι, τον σήκωσε• και σηκώθηκε.» (Κατά Μάρκο 9: 25-27)
Εδώ έχουμε και την περιγραφή των αντιδράσεων καθώς το ακάθαρτο πνεύμα έβγαινε. Με τα φωνητικά όργανα του δαιμονιζόμενου το δαιμόνιο έσκουζε, ενώ εκείνος χτυπιόταν και σφάδαζε βίαια. Μετά την απελευθέρωση ο πρώην δαιμονισμένος έμοιαζε εξανλημένος σαν πτώμα. Ο Ιησούς τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε όρθιο.
Αυτή τη φορά ο Ιησούς όχι μόνο διέταξε το δαιμόνιο να βγει αλλά και να μην ξαναμπεί ποτέ στο συγκεκριμένο άτομο. Ήταν αυτό δυνατόν; Μήπως έπρεπε ο μόλις απελευθερωμένος από τα δεσμά να κάνει κάποιες προσπάθειες για να παραμείνει ελεύθερος; Τα επόμενα εδάφια απαντούν στο ερώτημα:
«Και όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει. Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο.
Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί• και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Έτσι θα είναι και σ' αυτή την πονηρή γενεά.» (Κατά Ματθαίον 12: 43-45)
Με απλά λόγια, εάν κάποιος που ελευθερώθηκε από ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιο (πάθος) αφήσει την καρδιά του άδεια και δεν τη γεμίσει με πίστη, αγάπη και άλλες αρετές, τότε ο δαίμονας θα επιστρέψει φέρνοντας πίσω και ενισχύσεις. Κι έτσι τα έσχατα θα γίνουν χειρότερα των πρώτων. Κανείς δε μπορεί να διατηρεί κενό στην ψυχή του. Αν δεν το γεμίσει με τα λουλούδια των αρετών, θα γεμίσει με τσουκνίδες των παθών, κοινώς δαιμόνια. Η φύση δεν αγαπά τα κενά. Ή γεμίζουμε τις καρδιές μας με καλοσύνη και αγάπη ή θα πλημμυρίσει με κακίες.
Πάντως ο Ιησούς δεν μονοπωλούσε την ικανότητα να εκβάλλει δαιμόνια. Όταν μετά από έναν εξορκισμό οι μαθητές του τον ρώτησαν γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν το δαιμόνιο, απάντησε ότι χρειάζεται προσευχή και νηστεία:
«Και όταν μπήκε μέσα σ' ένα σπίτι, οι μαθητές του τον ρωτούσαν κατ' ιδίαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε; Και τους είπε: Αυτό το γένος δεν μπορεί να βγει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία.» (Κατά Μάρκον 9: 28-29)
«Και αφού συγκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε δύναμη και εξουσία ενάντια σε όλα τα δαιμόνια, και να θεραπεύουν αρρώστιες.» (Κατά Λουκά 9: 1)
Ωστόσο, αν και ο Ιησούς έδωσε το χρίσμα στους μαθητές του, η δύναμη και εξουσία δεν θα παρέμενε σ’ αυτούς αν εκείνοι δεν επιδίδονταν σε προσευχή και νηστεία, όπως είδαμε στο πιο πάνω εδάφιο.
Όμως ο Ιησούς δεν αρκέστηκε στους δώδεκα. Διόρισε και άλλους 72 και τους έστειλε δύο-δύο στις πόλεις που επρόκειτο να επισκεφτεί, για να προετοιμάσουν προφανώς το έδαφος.
«Και ύστερα απ' αυτά, ο Κύριος διόρισε και άλλους 70, και τους έστειλε ανά δύο πριν απ' αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, όπου επρόκειτο αυτός να πάει.
Τους έλεγε, λοιπόν: Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως λίγοι• παρακαλέστε, λοιπόν, τον Κύριο του θερισμού να βγάλει εργάτες στον θερισμό του.» (Κατά Λουκά 10: 1-2)
«Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας: Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου.» (Κατά Λουκά 10: 17)
Ήταν άραγε το όνομα του Ιησού στο οποίο υποτάσσονταν τα δαιμόνια, ή η δική τους εσωτερική δύναμη μέσω της προσευχής και νηστείας; Ασφαλώς το δεύτερο, αφού γνωρίζουμε ήδη περιστατικό όπου οι δώδεκα απέτυχαν να εκβάλουν δαιμόνιο. Να πώς περιγράφει το περιστατικό ο Ευαγγελιστής Ματθαίος:
«Και όταν ήρθαν προς το πλήθος, τον πλησίασε κάποιος άνθρωπος γονατίζοντας σ' αυτόν, και λέγοντας: Κύριε, ελέησέ μου τον γιο, επειδή παθαίνει σεληνιασμό και υποφέρει φοβερά, με αποτέλεσμα να πέφτει στη φωτιά, και πολλές φορές στο νερό. Και τον έφερα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.
Και αποκρινόμενος ο Ιησούς, είπε: Ω, γενεά άπιστη και διεστραμμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θα σας υποφέρω; Φέρτε τον εδώ σε μένα.
Και ο Ιησούς τον επιτίμησε, και το δαιμόνιο βγήκε απ' αυτόν, και το παιδί θεραπεύθηκε από εκείνη την ώρα.
Τότε, καθώς οι μαθητές πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού, είπαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;
Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Εξαιτίας της απιστίας σας• επειδή, σας διαβεβαιώνω: Αν έχετε πίστη σαν κόκκο σιναπιού, θα πείτε σ' αυτό το βουνό: Πήγαινε από εδώ εκεί, και θα πάει, και δεν θα είναι σε σας τίποτε αδύνατο• τούτο, μάλιστα, το γένος δεν βγαίνει, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία.» (Κατά Ματθαίον 17: 14-21)
Ώστε το όνομα του Χριστού μόνο του δεν έχει καμία δύναμη. Αν είχε, όλοι οι κληρικοί της Ορθοδοξίας, του Καθολικισμού, κλπ., που χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού θα έκαναν θεραπείες και θα έβγαζαν δαιμόνια. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει όπως όλοι γνωρίζουμε.
Στις Πράξεις των Αποστόλων υπάρχει κι ένα ευτράπελο περιστατικό όπου κάποιοι Ιουδαίοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Χριστού για να εκβάλουν δαιμόνια:
«Και μερικοί από τους περιερχόμενους εξορκιστές των Ιουδαίων επιχείρησαν να προφέρουν το όνομα του Κυρίου Ιησού επάνω σ' αυτούς που είχαν τα πονηρά πνεύματα, λέγοντας: Σας ορκίζουμε στον Ιησού, που ο Παύλος κηρύττει.
Και εκείνοι που το έκαναν αυτό ήσαν επτά γιοι κάποιου Ιουδαίου αρχιερέα, που ονομαζόταν Σκευάς.
Και το πονηρό πνεύμα, απαντώντας είπε: Τον Ιησού τον γνωρίζω, και τον Παύλο τον ξέρω• εσείς, όμως, ποιοι είστε;
Και πηδώντας επάνω τους ο άνθρωπος, στον οποίο ήταν το πονηρό πνεύμα, και αφού τους κατανίκησε, υπερίσχυσε εναντίον τους, ώστε γυμνοί και τραυματισμένοι έφυγαν από το σπίτι εκείνο.» (Πράξεις 19: 13-16) Ώστε λοιπόν το όνομα του Ιησού δε φόβισε το ακάθαρτο πνεύμα που έκανε επίδειξη δύναμης ενάντια στους επτά γιους του αρχιερέα Σκεβά.
Αυτά τα λίγα ή πολλά για τα δαιμόνια στη Βίβλο. Υπάρχουν και άλλα περιστατικά που για λόγους συντομίας παρέλειψα. Όποιος αντέχει το σκληρό τούτο θέμα, και ειδικότερα όποιος επιθυμεί να διαθέσει τις πνευματικές του δυνάμεις για την απελευθέρωση των δεσμίων, μπορεί να τα μελετήσει όλα, και με προσευχή, πίστη και νηστεία να προχωρήσει στην παρεξηγημένη και παραμελημένη αυτή διακονία.
