Τα Ευαγγέλια δεν επιβεβαιώνουν την "Αγία Τριάδα"

«Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.»

Όπως μαρτυρεί το τροπάριο που ψάλλεται στην εορτή των Θεοφανείων, στη βάπτιση του Ιησού στηρίζεται το δόγμα της Αγίας Τριάδος, που αποτελεί πέτρα σκανδάλου για τις μονοθεϊστικές θρησκείες και για τον απροκατάληπτο αναζητητή της Αλήθειας.

Για να δούμε τώρα πώς περιγράφουν το γεγονός οι Ευαγγελιστές:

«Τότε, ο Ιησούς έρχεται από τη Γαλιλαία στον Ιορδάνη προς τον Ιωάννη, για να βαπτιστεί απ' αυτόν. Και ο Ιωάννης τον εμπόδιζε, λέγοντας: Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα, κι εσύ έρχεσαι σε μένα; 
Απαντώντας, όμως, ο Ιησούς τού είπε: Άφησε, τώρα· επειδή, έτσι είναι πρέπον σε μας, να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη. Τότε, τον αφήνει.
Και αφού ο Ιησούς βαπτίστηκε, ανέβηκε αμέσως από το νερό· και ξάφνου, ανοίχτηκαν σ' αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα τού Θεού να κατεβαίνει σαν περιστέρι, και να έρχεται επάνω του. Και ξάφνου, μια φωνή από τους ουρανούς, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα.» (Κατά Ματθαίον 3: 13-17)
Το "Αυτός είναι" σημαίνει ότι η φωνή εξ ουρανού απευθυνόταν στον Ιωάννη και στους παρευρισκόμενους και δεν την άκουσε μόνο ο Ιησούς.

Εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός...

Ποιοι και γιατί σταύρωσαν το Χριστό;

Στο ερώτημα αυτό η πιο δημοφιλής και ρατσιστική απάντηση είναι : “Oι Εβραίοι”.

Μια άλλη απάντηση πιο χριστιανική είναι: “Ο Χριστός έπρεπε να σταυρωθεί για να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία, άρα δεν φταίνε οι Εβραίοι που απλά εκτελούσαν το σχέδιο του Θεού.”
Τέλος υπάρχουν και εκείνοι, μεταξύ των οποίων και η γράφουσα, που ισχυρίζονται ότι το Χριστό σταύρωσαν αυτοί που ελέγχονταν από τον προφητικό του λόγο. Το ποιοι ενοχλούνταν από το λόγο και το έργο του Ιησού είναι εύκολο να το βρούμε ανατρέχοντας στα Ευαγγέλια. Ας δούμε σχετικά εδάφια:

Τι λέει η Βίβλος για την ειρήνη

Ζούμε σε μια ιστορικά κρίσιμη εποχή όπου η  αγωνία για το αύριο,  εξαιτίας της συστηματικής και απροκάλυπτης “άνωθεν” τρομοκρατίας  περί  επικείμενης χρεοκοπίας, αν δεν σφίξουμε το ζωνάρι μέχρις ασφυξίας,  δεν μας αφήνει μεγάλα περιθώρια για εσωτερική ειρήνη,  για τη γαλήνη που χρειάζεται κάθε ψυχή  ώστε να λειτουργήσει  αρμονικά και να μη γίνεται  ο βίος του ανθρώπου αβίωτος. 

Την ίδια στιγμή,  η  εκφυλιστική κουλτούρα της άκρατης ανταγωνιστικότητας,   οι κοινωνικές συγκρούσεις, ο νόμος της ζούγκλας, δηλαδή το “δίκιο του ισχυρότερου” που συντηρεί την προαιώνια πάλη των τάξεων, η εγκληματικότητα,  οι απεργίες και οι εκρηκτικές διαδηλώσεις διαμαρτυρόμενων ομάδων δημιουργούν μια τεταμένη ατμόσφαιρα  που κάνουν την εσωτερική γαλήνη του πολίτη  σχεδόν άπιαστο όνειρο.  Γι’ αυτό και το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τα ψυχοφάρμακα έχουν τόση ζήτηση…

Ο “δούλος του Κυρίου” στη Βίβλο

Τον όρο “δούλο του Κυρίου” ή “δούλο του Θεού” τον συναντάμε πολλές φορές στη Βίβλο, τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη.  Ήταν επόμενο, λοιπόν, η Ορθοδοξία να είναι επηρεασμένη απ’ αυτές τις παραδόσεις και στα τελετουργικά των διαφόρων Μυστηρίων της Εκκλησίας ν’ αποκαλεί  τους πιστούς “δούλους” ή “δούλες” του Θεού, ακόμη και αν πρόκειται για βρέφη.

Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου ως “δούλου” σοκάρει στη σημερινή εποχή. Επιπλέον ο όρος “δούλος του Θεού” προκαλεί αρνητικούς συνειρμούς περί δουλείας σ’ ένα Θεό-αφέντη και Κύριο που απαιτεί από τον πιστό πλήρη και άνευ όρων υποταγή, παραβιάζοντας την ελεύθερη βούλησή του.

Ας μελετήσουμε λοιπόν μερικά εδάφια της Βίβλου, κι ας προσπαθήσουμε  να εμβαθύνουμε στον όρο “δούλος του Κυρίου” με το ερώτημα πώς προέκυψε και τι μπορεί να σημαίνει.

Τι λέει η Βίβλος περί σοφίας

Πόσο συχνά οι ηγεμόνες μας εκζητούν την άνωθεν σοφία ώστε να διοικούν δίκαια το λαό τους; Συνήθως επιθυμούν δύναμη, υγεία, μακροζωία, πλούτη και δόξα. Η Βίβλος παρουσιάζει όμως μια από τις εξαιρέσεις. Είναι ο βασιλιάς Σολομών που, παρόλο που στέφθηκε όταν ήταν νεαρός, ζήτησε από το Θεό σοφία. Ας δούμε το όνειρό του:

«Και ο Κύριος φάνηκε στο Σολομώντα στη Γαβαών την ώρα τού ύπνου, κατά τη διάρκεια της νύχτας· και είπε ο Θεός: “Ζήτησέ μου τι να σου δώσω”.

 Και ο Σολομών είπε: “Εσύ έκανες μεγάλο έλεος στον δούλο σου τον Δαβίδ, τον πατέρα μου, επειδή περπάτησε μπροστά σου με αλήθεια, δικαιοσύνη, και ευθύτητα καρδιάς μαζί σου· και του διαφύλαξες αυτό το μεγάλο έλεος, και του έδωσες γιο να κάθεται επάνω στον θρόνο του, όπως αυτή την ημέρα.

Kαι τώρα, Κύριε Θεέ μου, εσύ έκανες το δούλο σου βασιλιά, αντί του Δαβίδ, του πατέρα μου.  Αλλά εγώ είμαι μικρό παιδί, και δεν γνωρίζω την έξοδό μου ή την είσοδό μου. (…)

Δώσε, λοιπόν, στον δούλο σου νοήμονα καρδιά, στο να ακούει και να κρίνει τον λαό σου με δικαιοσύνη,  ώστε να διακρίνει ανάμεσα στο καλό και στο κακό· επειδή, ποιος θα μπορέσει να κρίνει αυτόν τον μεγάλο λαό σου;”

Και ο λόγος αυτός άρεσε στον Κύριο, ότι ο Σολομών ζήτησε αυτό το πράγμα. Και ο Θεός του είπε:

Η "ημέρα της κρίσεως" κατά τη Βίβλο

Η κρίση, ή ανταπόδοση, είναι ένα άχαρο θέμα που προτιμάμε να το προσπερνάμε. Έχοντας επίγνωση ότι είμαστε όλοι παραβάτες των θείων αρχών, δε θέλουμε καν να σκεφτούμε ότι ενδέχεται κάποια μέρα να μας έρθει ο λογαριασμός και να κληθούμε να πληρώσουμε. Την αδιαφορία μας για τις συνέπειες των πράξεων και παραλείψεών μας συχνά τη δικαιολογούμε όταν βλέπουμε ανθρώπους  που με την αδικία και την παρανομία συσσώρευσαν πλούτη και τ’ απολαμβάνουν, ενίοτε μέχρι βαθέως γήρατος,  σα να μην υπάρχει ο κρίνων. Αυτό το είχε παρατηρήσει και ο σοφός Σολομών, όπως βλέπουμε στο επόμενο εδάφιο:

«Υπάρχει ματαιότητα, που γίνεται επάνω στη γη,  το ότι υπάρχουν δίκαιοι στους οποίους συμβαίνει σύμφωνα με τα έργα των ασεβών, και υπάρχουν ασεβείς στους οποίους συμβαίνει σύμφωνα με τα έργα των δικαίων· είπα, ότι και τούτο είναι ματαιότητα.» (Εκκλησιαστής 8: 14)

 Απογοητευμένος ο Σολομών από την αδυναμία του να εξηγήσει γιατί οι ασεβείς συχνά ευημερούν, ενώ οι δίκαιοι υποφέρουν, καταλήγει:

ΠΙΣΤΗ: Η ασπίδα της ζωής

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για τη Βίβλο, υπάρχει ένα πράγμα το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητήσει: η Βίβλος πάνω απ’ όλα είναι ένα Βιβλίο Πίστης. Όλες οι βιβλικές ιστορίες, πραγματικές ή φανταστικές, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: πίστη στο Θεό. Το κάθε περιστατικό που διαβάζουμε αρχίζει και τελειώνει με πίστη στην κυριαρχία του Θεού. Το να καταχωρήσω εδώ όλα τα εδάφια που αναφέρονται στην πίστη θα σήμαινε να αντιγράψω ολόκληρη τη Βίβλο.  Βρίσκουμε μαρτυρίες για τη δύναμη της πίστης του ανθρώπου σχεδόν σε κάθε αφήγηση της  Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Για τους στόχους αυτής της ανάρτησης θα περιοριστώ στα πιο αντιπροσωπευτικά εδάφια για την πίστη.

Τι σημαίνει Πίστη; Ας δούμε πώς την όρισε ο Απόστολος Παύλος: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Προς Εβραίους 11: 1) Εδώ έχουμε ένα σύντομο  αλλά περιεκτικό ορισμό της Πίστης. Πίστη είναι η αναγκαία ουσία για την υλοποίηση εκείνων στα οποία ελπίζει κανείς. Ελπίδα και πίστη πάνε μαζί. Και οι δύο αξίες γεννιούνται στην ψυχή του ανθρώπου. Προηγείται η ελπίδα που προετοιμάζει την καρδιά για τη γέννηση της πίστης. 

Πίστη είναι η πεποίθηση, η σταθερή αποδοχή ότι πράγματα που στην παρούσα στιγμή δεν υπάρχουν θα υλοποιηθούν. Πίστη είναι η όραση με τα μάτια του πνεύματος, όταν τα φυσικά μας μάτια  δεν βλέπουν ακόμη την πραγματοποίηση των όσων πιστεύουμε. Πίστη είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν, το θεμέλιο κάθε δημιουργίας, και έχει φυτευτεί στην ψυχή του ανθρώπου με τη χάρη του Θεού. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα, Πίστη είναι η εσωτερική αποδοχή θείας αποκάλυψης.

Η αξία της λατρείας

Τι χρειάζεται η λατρεία προς το Θεό; Ποιος την αποζητά; Ποιος την έχει ανάγκη; Πάντως όχι ο Θεός, ο Πατήρ των φώτων, εκ του οποίου πηγάζει «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειο.» Η λατρεία είναι εκδήλωση αγάπης του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι το ξεχείλισμα  ευγνωμοσύνης της καρδιάς προς το Δημιουργό. Η λατρεία του Θεού είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου και αποτελεί τροφή για την ψυχή.

Μεγάλη έμφαση στη λατρεία του Θεού δινόταν στην Παλαιά Διαθήκη. Όμως οι λατρευτικές πρακτικές του λαού του Ισραήλ ήταν αντίγραφα των συνηθειών των ειδωλολατρικών εθνών.  Ωστόσο, οι φωτισμένοι προφήτες καταδίκασαν ανοιχτά αυτές τις πρακτικές, παρόλο που περιέχονταν στο μωσαϊκό Νόμο.  Ας δούμε χαρακτηριστικά εδάφια:

 «Ποια ανάγκη έχω από την πληθώρα των θυσιών σας; λέει ο Κύριος· είμαι χορτάτος από ολοκαυτώματα κριαριών, και από το πάχος των σιτευτών· και δεν αρέσκομαι σε αίμα ταύρων ή αρνιών ή τράγων.

Οι κυριότερες εντολές της "Αγίας Γραφής"

Όλα τα μονοπάτια της σωτηρίας περνούν μέσα από την τήρηση των Εντολών. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο ο μαθητής της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης να τις γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια. Ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να υπάρχει μια γραπτή εντολή για κάθε περίπτωση που αντιμετωπίζουμε στη ζωή. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει τρόπος για να καθοδηγούμαστε. Είναι η εσωτερική φωνή της συνείδησης, η οποία εκλεπτύνεται όλο και πιο πολύ και γίνεται πιο ξεκάθαρη όσο αφιερώνεται κανείς στο Θεό και αποφασίζει να συντονιστεί με τις θείες αρχές.

Παρόλα αυτά, καθώς είναι δύσκολο σ' εμάς να φτάσουμε σε τέλειο βαθμό διάκρισης, θα ήταν χρήσιμο για τον καθένα να μελετήσει τους βασικούς πνευματικούς κανόνες που παραδόθηκαν σ’ εμάς από τους προφήτες και τους αποστόλους. Ακόμη κι αν κάποιος αποφασίσει με όλη του την καρδιά να συμμορφωθεί με τους θείους κανόνες, η εκλέπτυνση της συνείδησής του θα γίνεται σταδιακά και η πνευματική ωρίμανση θα πραγματοποιείται λίγο-λίγο, καθώς θα εφαρμόζει καθημερινά τις θεμελιώδεις θείες αρχές. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, αυτή τη μελέτη από...

Η Βίβλος καταδικάζει την πλεονεξία

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το χρήμα, η κατοχή περιουσίας, ο πλουτισμός γενικώς, είναι ο πρωταρχικός στόχος της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε τούτη τη ζωή. Είναι το ιδανικό και το όραμά τους. Σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι υγιές φαινόμενο, καθότι εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή για το άτομο και τους εξαρτώμενους από αυτό. Όμως, όταν η επιθυμία για συσσώρευση πλούτου και πέραν των αναγκών του εξελίσσεται στο ακόρεστο πάθος της φιλαργυρίας και γίνεται εμμονή, τότε έχει ολέθριες επιπτώσεις στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, πράγμα που είναι και ο γήινος προορισμός του. Ας δούμε τι έχει να μας πει η Βίβλος για το θέμα αυτό.

«Αν έβαλα την ελπίδα μου στο χρυσάφι ή είπα στο καθαρό χρυσάφι: "Εσύ είσαι το θάρρος μου", αν ευφράνθηκα, επειδή ήταν μεγάλος ο πλούτος μου και επειδή το χέρι μου βρήκε αφθονία, (…) κι αυτό θα ήταν καταδικάσιμο ανόμημα· επειδή θα αρνιόμουν το Θεό, τον Ύψιστο.» (Ιώβ 31: 24-25, 28)
Εδώ έχουμε ένα μέρος από τη σειρά ρητορικών ερωτήσεων του Ιώβ, σαν μια υπεράσπιση της αθωότητάς του ενώπιον του Θεού. Ο Ιώβ, που υπήρξε πολύ πλούσιος άνθρωπος, διαμαρτύρεται ότι δεν ήταν ένοχος πλεονεξίας. Αρνείται ότι ευφραινόταν κι ότι είχε εναποθέσει το θάρρος και την ασφάλειά του στον πλούτο του. Παραδέχεται ότι...